Games
Met Metroid Dread pakt Nintendo’s alien-vreter Samus na negentien jaar de draad weer op ★★★★★
Samus Aran is de ándere mascotte van Nintendo, naast Super Mario en Zelda’s Link. Het was lang stil rond deze sf-heldin. Maar nu is er dan een nieuw even ijzingwekkend als magnifiek avontuur, in een retro-jasje.
Of Samus Aran is een eigenwijs stuk vreten of ze is de beroerdste premiejager ooit. Hoewel haar boordcomputer waarschuwt dat de beloning van de missie niet opweegt tegen de risico’s daalt de heldin uit de science fiction-gameserie Metroid in haar jongste avontuur af naar de onheilspellende planeet ZDR.
In dat opzicht lijkt de gepantserde huursoldate met een laserwapens als rechterarm veel op Ripley, de vrouwelijke vechtjas uit Alien (1979), die zich in de vervolgfilms steeds weer in buitenaardse wespennesten begeeft, tegen beter weten in.
In Metroid Dread krijgt Samus digitale adviseur snel en akelig gelijk. De premiejager belandt in een macaber ondergronds labyrint en moet zich een weg naar de oppervlakte en haar ruimteschip vechten. Tot overmaat van ramp wordt Samus kort na haar aankomst op ZDR beroofd van vrijwel al haar vermogens om korte metten te maken met iedere denkbare en ondenkbare dreiging. Ze moet haar krachten langzaam weer opbouwen.
Samus’ barre tocht naar boven voert langs gigantische, vogelachtige griezels (de Chozos), dna-slurpende woekerwezens (de X-Parasite) en bijna onverslaanbare robots (de Extraplanetary Multiform Mobile Identifiers). Om te zeggen dat de premiejager voor een uitdaging staat is het understatement van de eeuw.
Nostalgie
Metroid Dread is een spel waar gamers al heel lang naar uitkeken. 19 jaar mag dan niet lang klinken op een mensenleven, maar in gamestermen is het een eeuwigheid. In de tussentijd bracht de Japanse spellenmaker Nintendo, zeg maar de aardse baas van Samus, liefst vier spelcomputers op de markt waarop de alien-vreter haar avontuur van Metroid Fusion had kunnen voortzetten – de Wii, de Wii U, de 3DS en de Switch. De fans van Nintendo’s andere mascottes, Super Mario en Zelda’s Link, hadden zo’n lange absentie nooit gepikt.
Metroid Fusion was in 2002, uitstapjes daargelaten, de laatste grote game waarin we Samus beleefden in een tweedimensionale side-scroller. Dat is een spelopzet waarin de held van links naar rechts en andersom over het scherm rent, rolt, springt en stuitert. Het decor, de achtergrond of het landschap beweegt mee als het personage de randen van het scherm bereikt.
Het is een techniek die eind jaren ’70 een revolutie ontketende in de gameswereld, waar tot dan toe de actie zich steeds afspeelde op een enkel vast scherm. Het raakte in onbruikbaar toen we in 3d-games eindelijk eindeloos alle kanten op konden hollen.
Toch doet Metroid Dread niet gedateerd, nostalgisch of achterhaald aan. Verre van dat: ontwikkelaar MercurySteam laat zien dat er met de ‘antieke’ techniek nog steeds fantastische spellen zijn te maken. Nieuwe spelmechanismen komen er nauwelijks om de hoek kijken, maar het is een genot om met Samus ouderwets schietend en puzzelend een uitweg door het ondergronds labyrint te vinden. Onderweg pikt de premiejager steeds nieuwe wapens en vaardigheden op om klein en groot gespuis uit de weg te ruimen. Zowel elke nieuwe omgeving als het nare gajes dat zich daar schuilhoudt worden zinnenstrelend in beeld gebracht.
Hardleers
Van de drie soorten tegenstanders vormen de Extraplanetary Multiform Mobile Identifiers (E.M.M.I.) de hardnekkigste vijanden. De robots zijn ooit door Samus’ opdrachtgever op pad gestuurd om een parasietenplaag op ZDR de kop in te drukken, maar eenmaal daar werden ze overmand en ‘gehersenspoeld’. Nu zijn ze er op gebeten om iedere indringer zo snel mogelijk aan zijn einde te helpen met een steek in de nek.
Vaak doe je er als Samus goed aan om de eerste confrontatie met een nieuwe E.M.M.I. uit de weg te gaan, tot je je sterk genoeg waant om ze te verslaan. Dat betekent dat je een kruip-door-sluip-door-route moet zien te vinden om deze eindbazen heen, op zoek naar nieuwe, krachtige power-ups.
De wetenschap dat iedere foute manoeuvre ‘game over’ kan betekenen voert de spanning in Metroid Dread op die momenten tot het uiterste op. Wat daar ook aan bijdraagt is dat de genadeslag van een EMMI nogal expliciet in beeld wordt gebracht, ook al draait de camera discreet weg voor het al te bloederig wordt.
Haar fans hebben lang moeten wachten op Samus’ terugkeer, maar Metroid Dread was het wachten meer dan waard. Deze hardleerse premiejager mag nog lang niet met pensioen.
Metroid Dread is uitgebracht voor de Nintendo Switch en is geschikt bevonden voor 12 jaar en ouder (PEGI).