Met James Gunn aan het roer is The Suicide Squad de film geworden die het altijd had moeten zijn ★★★★☆

Precies vijf jaar na de tegendraads en subversief bedoelde superheldenensemblefilm Suicide Squad verschijnt deze veredelde reboot, met een stevig opgefriste cast, een locatie ver weg van de naargeestige fantasiestad Gotham City en een nieuw aangestelde, gelouterde regisseur-scenarist die de kunst verstaat zijn makersplezier tot in de diepste poriën van kolossale blockbusters te laten doordringen.

De Suicide Squad, leerden we in 2016 ook, is een lukraak samengesteld crimineel annex psychopathisch gezelschap met gaven die min of meer voor superkracht kunnen doorgaan. In de wereld van Marveltegenhanger DC Comics, waarin ook Batman en Superman resideren maar niet altijd beschikbaar zijn, draven zij af en toe op onder dwang van een schimmige, door Viola Davis geleide overheidsorganisatie om een nóg groter kwaad te lijf te gaan. Pulperige pret gegarandeerd. Of, nou ja, mits de film na een veelbelovende aanloop niet zou verzanden in de superheldenclichés waarmee het korte metten leek te maken, zoals gebeurde met de eerste film (met veelbesproken schmierende rol van Jared Leto als de Joker).

Daarop opende DC Comics de deur voor James Gunn. De filmmaker had zich de afgelopen jaren bewezen met twee feestelijke filmafleveringen van Marvels Guardians of the Galaxy en leerde het filmvak in de jaren negentig onder de vleugels van Lloyd Kaufman en diens filmstudio Troma Entertainment, een thuishaven voor waarachtig tegendraadse en subversieve horrorkomedies in het B-segment. (Gunn heeft overigens geen onbesmet blazoen. Marvels moederbedrijf Disney stuurde hem in 2018 de deur uit na opgerakelde oude tweets met mislukte grapjes over onder meer het bepotelen van kleine jongetjes, maar haalde hem na hevig protest van fans ook weer terug. Een imago dat inmiddels waarschijnlijk in zijn voordeel werkt.)

Met Gunn aan het roer is The Suicide Squad de film geworden die het altijd had moeten zijn. Met een plot vol uitgekiende grappen en geestige wendingen (het inwisselbare karakter van de squad wordt benadrukt door bijna het volledige team in de openingsscène om zeep te helpen, waarna doodleuk een nieuw gezelschap wordt geïntroduceerd), mallotige personages (een wandelende, domme haai met de stem van Sylvester Stallone), even komisch als bruut horrorfilmachtig geweld dat in films van deze omvang doorgaans buiten beeld wordt gehouden en een hartverwarmende voorliefde voor een tijdperk waarin filmmonsters nog zichtbaar van rubber werden gemaakt, laat The Suicide Squad ditmaal de volledige speelduur zien dat ook grote dure superheldenfilms doeltreffend buiten de lijntjes kunnen kleuren.