Met Beefteefjes giet Servaes Nelissen zijn depressie in een hilarische, vrolijk stemmende vorm★★★★☆

Schrijnend leuk. Dat is de voorstelling Beefteefjes van Servaes Nelissen, gemaakt bij Feikes Huis (gespecialiseerd in beeldend objecttheater). Schrijnend omdat het drieluik gaat over de blokkerende impact van een depressie, in dit geval op de creativiteit van een kunstenaar (lees: Nelissen zelf). Leuk omdat hij dit giet in een hilarische, vrolijk makende vorm, die laat zien dat de vindingrijkheid bij Nelissen als bruistablet terug is.

Nelissen begint, in dichtgeritst regenjasje, als bovenbuurman Willem Koevoet: een bedeesde gefnuikte kunstenaar, die eindelijk eens komt kijken naar een voorstelling van Nelissen, omdat die beweert dat het over hem gaat. Dat de theatermaker (logischerwijs) op zich laat wachten, verschaft Koevoet ruimte voor terloopse gedachten over zijn lusteloze hond Porgy en even lusteloze onderbuurman. Zo horen we over diens wanhopige voornemen in een gracht te springen. Dat klinkt grappig op die ironische, zelfverontschuldigende toon die Nelissen als speler kenmerkt: ‘Ach, dat schept ruimte en de dood moet ook eten.’

In de delen 2 en 3 komt de door de buurman verschafte informatie tot leven. En hoe. Eerst laat Nelissen zien hoe expressief hij zich raad weet met verf en objecten. Hij speelt een warrige kunstenaar die in zijn atelier worstelt met zijn zwaarmoedigheid. Een tobberig dialoogje met een waterkoker, een koffiekan die met gekleide beentjes naar de tafelrand wankelt, een regenjasje dat op een schilderij wordt geniet, terwijl hij er een gracht omheen schildert, het zijn illustere, geladen beelden. Als hij tenslotte opgetut terugkeert als Renate Schoep, dierentolk en hondenpsycholoog, is er geen houden meer aan. De zaal stikt van het lachen, wanneer de Franse buldog Porgy hijgend aan ‘haar’ arm het loodje legt, en zijn uitpuilende ogen naar boven draaien. ‘Het is eigenlijk heel mooi wat hier gebeurt!’, zalft Schoep. Heerlijk tobberig theater.