Meneer Pechtold, wanneer mag mijn zoon zijn rijbewijs halen?

Het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen (CBR) in Utrecht zit tussen Leen Bakker, Euromaster dé uitlijnspecialist, een naamloos autobandenbedrijf en talloze leegstaande industriepanden. Ik heb mijn auto tussen al deze fraaie unheimisch-heit geparkeerd, en terwijl de mussen van de dakplaten vallen, loopt mijn peentjes zwetende zoon het CBR-gebouw binnen voor het theorie-examen. Het is de derde keer dat hij het poogt te halen. Het is de derde keer dat ik op hem wacht.

De vorige poging was vier maanden geleden. Het kon niet eerder, het CBR heeft het druk. Alleen al een afspraak plannen is een verbijsterende exercitie. Dat moet online, waar je achter een rij van tweehonderd wachtenden aansluit om in het systeem te komen. Pas als je die heilige ruimte binnen bent, kun op zoek naar een gaatje in de CBR-agenda om de digitale toets van 5 minuten vast te leggen. En dat kan dan niet in onze woonplaats Amsterdam, maar alleen in Deventer, Goes, of met mazzel, zoals vandaag, in deze godvergeten Utrechtse uithoek die ontelbare ov-overstappen vereist. Met de auto ben je sneller, maar ja, daarvoor moet de 21-jarige zijn moeder bellen, want ZELF HEEFT HIJ DUS NOG GEEN RIJBEWIJS. Wel voor gespaard, langdurig. Intens van dromend, ook. Elleboog uit het raam, Parijs voor ogen, dat.

Hij heeft een hoog IQ, mijn zoon. Dat zet hij niet altijd even efficiënt in, maar hiervoor doet hij hard zijn best. Alleen denk ik dat hij te veel nadenkt. Niet handig, bij een examen over verkeersborden. En er zit woede in hem, woede op dit bedrijf, dit systeem.

Ik haalde het theorie-examen wel in een keer. Vervolgens zakte ik twee keer voor het afrijden, en was de theorie verlopen. Waarvoor ik toen alsnog zakte. Zoals ik ook nog twee keer zakte voor het afrijden. Ik herinner me vermoeide middelbare mannen met scheefgezakte colberts en bruine rokerstanden – examinatoren van het CBR. Ik heb er veel naast me gehad die machtig beschikten over mijn lot. Nee, meisje, je keek niet ver genoeg over je schouder.

Het CBR kent een geschiedenis van opspraak: peperdure en falende ict-voorzieningen, Tweede Kameronderzoeken, vertrekkende directeuren. Het huidige hoofd is niemand minder dan Alexander Pechtold. Wachtend op mijn zoon voer ik gesprekken met hem. Goh, meneer Pechtold, van het Binnenhof naar deze helse krocht, was dat uit ideële overwegingen? En, valt er wat te redden? Bent u daarom aangesteld, om te stroomlijnen, orde te scheppen, al die geautomatiseerde medewerkers wat menselijkheid bij te brengen? En komt er nog wat van, dan? De coronakaart kunt u niet meer spelen hoor, tijd genoeg gehad. Weet u, mijn zoon wil zo graag zijn rijbewijs. Zelden heb ik hem zo vurig zien zwoegen. Kunt u alstublieft nu iets doen aan de puinhoop? Voor mijn zoon, en voor al die andere jongeren die Parijs voor ogen hebben?

Opmerkingen of vragen? Mail naar eva.posthuma@volkskrant.nl