Men on the Bridge

In het half documentair, soms wel en soms niet gescripte Men on the Bridge dient de brug over de Bosporus als verbindende factor tussen de levens van enkele personages uit de miljoenenstad Istanbul, die zichzelf spelen.

Een ruziënd echtpaar, waarvan de man dagelijks in slakkengang een taxibusje stuurt, over de brug. Een internetdatende agent die het verkeer regelt, op de brug. En een jonge bloemenverkoper langs de weg, die voor zijn inkomsten afhankelijk is van de brug. Die brug als filmstructuur, of metafoor, is misschien geen bijster originele keuze, maar de Turkse filmmaakster Özge geeft er een eigen draai aan. De levens van haar personages komen niet (of vrijwel niet) samen, maar lijken toch met elkaar verbonden in de alledaagse strijd om een klein beetje vooruit te komen.

Özge, die debuteert als regisseur, bezit een fijn oog voor die momenten waarop het grappige overgaat in het wrange, en andersom. Knappe mini-scènetjes levert dat op, die ook overeind zouden blijven als afzonderlijke korte films. Dat Men on the Bridge niet naar een climax toe bouwt, vormt gaandeweg wel een bezwaar. En de sterk politieke ondertoon – PKK-gedoe, nationalisme, vlagvertoon - blijft voor een buitenstaander tamelijk ondoorgrondelijk.