Memory Loss is een alomvattende krachttoer waarin het onderhuids gist van emoties ★★★★★

‘Een valkuil zonder uitgang’, zo waarschuwt de indringende zangstem van Gregory Frateur ons bij aanvang op band. Hoe diep en wreed de val is, waar mensen met alzheimer of dementie in belanden, voelen we mee tijdens de performance Memory Loss, het slot van een drieluik over deze ouderdomsziekte, gemaakt door Ann Van den Broek. De choreograaf heeft haar vondsten uit eerdere delen sterk gecomprimeerd samengebracht en aangevuld tot een alomvattende krachttoer, waarin het onderhuids gist van emoties. In de door haar zelf vanuit het midden van het podium strak geregisseerde vorm, kruipt het verlies van decorum, identiteit en herinneringen langzaam in je botten. De wanhopige vertwijfeling bij diegene die verdwenen antwoorden op simpele vragen pareert met een smeekbede naar huis te mogen. De wetenschapper die opgewonden praat over vitale hersenfuncties. De onmacht van oververmoeide mantelzorgers: de ene danser sleept de andere voort in een trieste tredmolen. En de harde confrontatie met het opgelegde tempo van verzorging: de lange haren van Marion Bosetti worden meermaals hardvochtig gewassen.

Vijftien performers zijn eerst nog verzorgd gekleed, met handtas, rokken, hakken en pakken. Stapsgewijs lopen ze ritmisch de val van de ontreddering binnen. Op het podium staat een stalen carré vol camera’s, microfoons en geluidspedalen. In het hart dicteert Van den Broek de volgorde. Messscherp last ze de dwaaltocht aan elkaar. Alles oogt zwart-wit, kostuums, licht, video, sfeerbeeld. Alle kleur is weggesijpeld. Zo vindt Van den Broek een verschrikkelijk mooie vorm voor een verschrikkelijk wrede ziekte. Aan het slot draagt ze Memory Loss op aan haar moeder en aan alle mantelzorgers. Dus, terecht, ook aan zichzelf.