Maudie is zoet en keurig, maar weet zich uit het keurslijf te bevrijden

Het huisje waar Maud Lewis het grootste deel van haar leven doorbracht, buiten het dorp Digby in Nova Scotia, mat ongeveer 4 bij 4 meter. De benedenverdieping fungeerde als keuken, woonkamer en atelier. Door een gat in het plafond kon ze naar de vliering, waar een bed stond.

Meer ruimte had Lewis (1903-1970) niet nodig om aan haar schilderijen te werken. Ze werd er beroemd mee; zelfs Richard Nixon bestelde ooit een schilderijtje bij de Canadese volkskunstenaar. Blije taferelen schilderde ze, vol vogels, vlinders en poezen. Of landschappen in felle kleuren. Ook haar huisje werd beschilderd, van de muren tot de voordeur en het raam.

De vrolijke, simpele schilderstijl weerspiegelde Lewis' karakter, maar stond in schril contrast met haar levensloop. Lewis leed van jongs af aan artritis, waardoor haar handen en armen krom groeiden. Het maakte haar tot een outcast; zelfs haar familie behandelde haar bedroevend slecht. Ook haar huwelijk met de sociaal onhandige, agressieve visverkoper Everett, voor wie ze aanvankelijk als huishoudster werkte, was geen feest.

De makers van Maudie, de eerste biopic over Lewis, zagen er een verhaal in over moed en mentale weerbaarheid. De film is een ode aan Lewis' optimisme. Vanaf de eerste scènes is duidelijk dat ze zich niet klein laat krijgen: ze houdt van dansen en daarom gaat ze dansen, ondanks de afkeurende blikken van haar dorpsgenoten. Even vasthoudend is ze als het gaat om haar schilderkunst, of om de gunsten van Everett, de man die haar een kans biedt op een iets beter leven.

Dat Maudie koste wat kost een verheffende boodschap wil uitdragen, maakt het degelijk gemaakte drama iets te zoet en keurig, met name in het eerste deel. Uiteindelijk weten regisseur Aisling Walsh en scenarist Sherry White zich toch enigszins uit dat keurslijf te bevrijden. Vooral als portret van een huwelijk is Maudie fascinerend.

Everett is een lomperik die zijn vrouw slaat, maar Maud blijft uit volle overtuiging bij hem. Ze zit niet opgesloten in haar huwelijk, zoals haar kleine huis voor haar ook geen gevangeniscel is. Het is haar eigen keuze om zich te beperken. Het fraaie spel van Sally Hawkins en Ethan Hawke maakt de taaie romance tussen twee koppige outsiders niet alleen aannemelijk, maar ook nog wonderlijk ontroerend.