Marlies Heuer is de best denkbare actrice voor de theatersolo Wittgensteins minnares ★★★★☆

Er is nauwelijks een andere actrice denkbaar die zo perfect de theatersolo Wittgensteins Minnares zou kunnen spelen als Marlies Heuer. In deze bijna een uur durende poëtische woordenvloed, in tempo wisselend van langzaam naar opgewonden, dwaalt haar personage door haar verwarde gedachten. Ze moet een spannend en rijk leven hebben geleid, zo valt op te maken uit haar verhalen over alle steden die ze heeft bezocht, en vooral de musea en concertzalen en waar ze zich liet troosten door de kunst.

Wittgensteins Minnares is gebaseerd op de cultroman Wittgensteins Mistress (1988) van de Amerikaanse schrijver David Markson. Het is het verhaal van een voltooid vrouwenleven: na de dood van haar zoontje is de vrouw in zichzelf zoek geraakt. ‘Op een ochtend word je wakker en is alle kleur uit het leven verdwenen’, zegt ze. In de kunst en in haar schilderijen hoopt ze iets van kleur terug te vinden.

In deze bij vlagen hallucinerende tekst komen dat zoontje en zijn graf in huiveringwekkende fragmenten voorbij. Maar steeds gelardeerd met de bij tijd en wijle rijke fantasie van deze vrouw, die woonde in het Louvre en de Tate Gallery, en die alles weet van Van Gogh, Brahms en Rauschenberg. En ze weet ook dat Wittgenstein een meeuw als huisdier had, klarinet speelde en beeldhouwde.

Marlies Heuer heeft zich deze tekst eigen gemaakt, in een combinatie van klaagzang en monter menuet. Haar ijle stem gaat soms de diepte in, twijfelt en fluistert, maar is ook daadkrachtig. Naast haar zit Jan Kuijken die de voorstelling met cellomuziek begeleidt.

Wittgenteins Minnares wordt gespeeld in galeries en musea; de première was onlangs in galerie Kuub Utrecht, waar expressieve schilderijen hingen die de voorstelling van een passende entourage voorzagen: wild en soms ook angstaanjagend.