Mario Golf Super Rush: zelfs de grootste golfhater wil hier wel een balletje mee slaan ★★★★☆

Nu de enige redacteur bij de Volkskrant met pensioen is gegaan die golfen een sport vond waarover we moesten schrijven, mag het hoge woord er wel uit: golf is sáái. Zelfs professionele golfers zeggen het. Zoals Brooks Koepka, die liever baseball had gespeeld.

H.S. Scrivener, een Argentijnse voetballer van Britse origine, deed in 1903 al een treffende observatie: ‘Golf spelen is een plezierige wandeling naar de gallemiezen helpen’ (in een hele vrije vertaling).

Golf is ook nog eens de sport met de belabberdste dresscode, met een pretentieus jargon (‘handicap’, ‘bogey’ en ‘bird’) en volgens sommigen niet eens een sport, omdat de spelers te lui zijn om de afstanden tussen de holes te voet te overbruggen maar zich in een golfkarretje verplaatsen. En ze dragen niet eens hun eigen tas!

Zou de sport er niet beter op worden als de golfers tussen de holes zouden moeten rennen? Over een soort hindernisbaan? En dat ze extra punten krijgen voor wie het eerst een hole bereikt?

Zou het niet nog leuker zijn als de golfers elkaar in die race van de sokken mochten lopen? Als er een toernooi zou worden gehouden op een fairway bedekt met brandende lava?

Al die noviteiten zijn helaas nog niet bij de British Open te vinden of bij de Ryder Cup, maar wel in Mario Golf: Super Rush, Nintendo’s cartooneske simulatie van het golfspel voor de Switch-spelcomputer.

Nintendo maakt Mario Golf al in allerlei variaties sinds 1987. Dat is voor zo’n saaie sport al een hele prestatie. Ook met Super Rush pogen de Japanners weer allerlei nieuwe fratsen te verzinnen om hun formule vers te houden. De vraag is zelfs of ontwikkelaar Camelot niet te ver is doorgeschoten in zijn vernieuwingsdrift: er valt bijna niet een normaal potje golf te spelen in Super Rush.

Net als met andere golfsimulatoren vervangt de game de fysieke ervaring van het balletje wegslaan met een stick met een meters die aangeven hoe hard, in welke richting en met welk effect de bal zal vliegen. Spelers kunnen een ‘scan’ gebruiken om te zien hoe geaccidenteerd het terrein is en waar de grootste hobbels zitten.

Dankzij de bewegingssensoren kun je de Switch-afstandbediening hanteren zoals je een echte golfstick zou beetpakken en daarmee zou zwaaien. Er zijn ook plastic mini-sticks te koop waarin je de Joy-Con-controller kunt klemmen – voor een nog ‘authentiekere’ beleving.

Superslagen

‘Speed Golf’ is de spelstand waarbij maximaal vier spelers niet op elkaars beurt wachten, maar gelijktijdig afslaan en ieder voor zich tracht zo snel mogelijk de bal in een hole te krijgen. Ze kunnen voorwerpen oppikken om hun energie aan te vullen en moeten hindernissen ontwijken. Bij de snelste tijd wordt 30 seconden ‘boete’ opgeteld voor elk shot dat je nodig hebt om je bal in de goede gaatjes te krijgen.

Elke van de zestien beschikbare personages – de ‘gebruikelijke verdachten’ uit het Mario-universum – hebben hun eigen specifieke superslagen en supersprint.

Deze dolle wedloop kan online, maar ook ‘lokaal’ worden gespeeld met vrienden op de bank – ze hebben elk een controller nodig (en moeten wel op elkaar wachten).

Vlaggenjacht is weer een variatie op speed golf, waarin de spelers over een baan razen en degene die als eerste drie holes weet te scoren zich winnaar mag noemen. Complicerende factor daarbij is dat iedere veroverde hole van het parcours verdwijnt, dus ontstaat er al snel een chaotische jacht op de resterende ‘vlaggen’.

Ergens vanachter de geraniums klinkt een morrend ‘heiigschennis’, maar Mario Golf: Super Rush is het beste wat golf is overkomen sinds de Schotse koning Jacobus de Tweede van Schotland het spel in 1457 verbood omdat het de beoefenaars ervan zou weerhouden het boogschieten onder de knie te krijgen.