De liefhebbers van goeie ouwe thrash (agressieve, meest Amerikaanse punkmetal) hebben het heus niet makkelijk. Stilstaand water. En dan dreigt oerbron Slayer door het overlijden van gitarist Jeff Hanneman en interne strubbelingen (exit drummer Dave Lombardo) ook nog op te drogen.

Niet panikeren, er gloort hoop. Ook uit Amerika (Dallas, Texas) komt het lekker jonge bandje Power Trip, dat tot debuutalbum Manifest Decimation vooral een live-reputatie had. De podiumenergie spat er op plaat ook vanaf, in ongecompliceerde ragnummers als Murderer's Row en vooral titelsong Power Trip. Strakke, razende riffjes - de leadgitarist moet bij Hanneman in de leer zijn geweest - en fijne vertragingen halverwege de nummers, waardoor even zo'n fijn log headbangritme wordt ingezet. Thrash dus, gebracht met de tomeloze woede van de hardcore.

Minpuntje vomt zanger Riley Gale, wiens stem zwaar door de 'echo' is getrokken. Hierdoor lijkt het alsof je wordt toegebulderd vanuit een metrotunnel. Terwijl goede thrash zo gebaat is bij een gortdroog geluid.