'Maleficent is een geslaagde nuancering van het kwaad (***)'

De vrouwelijke vertelstem die de soms wat loshangende scènes van Maleficent aan elkaar praat introduceert het verhaal als 'an old story told anew'. Met recht, in dit geval. Dit nieuwste Disneysprookje is geen remake of reboot, of hoe je Hollywoods ritme van halfzachte herhalingsoefeningen op basis van klassieke verhalen ook wilt noemen, maar een frisse, originele vertelling vanuit een nieuw perspectief.

Aan de basis van Maleficent ligt het 17de-eeuwse Doornroosje, met de vervloekte koningsdochter die in een eindeloze slaap valt nadat ze zich op haar 16de verjaardag prikt aan een spinnewiel en enkel de ware liefde haar met een kus kan ontwaken.

Wraakzuchtig
Ditmaal draait het echter niet volledig om het opgetogen rondhuppelende blonde prinsesje of haar charmante redder alias levensgezel, maar om de gebroken fee, de Maleficent uit de titel, die de vloek over het prinsesje uitspreekt. En om de gefnuikte liefdesgeschiedenis tussen de fee en de koning, die beiden van een cynische en wraakzuchtige blik op de wereld voorzag.

Met hun nieuwe richting willen de makers iets te veel tegelijk; rustpuntjes zijn er zelden, het verhaal schiet van jeugdtrauma naar oorlogsgeschiedenis tussen mens en fee, tussen mierzoete momenten en gevechts-griezelscènes die voor jonge kijkers wellicht te eng zijn. Daar tegenover staan de fraaie, gedetailleerde digitale decors (debuterend regisseur Robert Stromberg is een ervaren special-effectsman in Hollywood), die het sprookje ook visueel nieuw leven inblazen.

Maar bovenal is Maleficent een geslaagde poging tot nuancering van het kwaad, dat doorgaans mede door Disney juist zo eenzijdig wordt verbeeld. Niet in de laatste plaats dankzij de aangenaam theatrale vertolking van Angelina Jolie, uiteraard. Haar Maleficent is een moderne Disney-icoon; van buiten een herkenbaar silhouet met karakteristiek gekromde hoorntjes, van binnen een wezen van vlees en bloed.