Magisch mooie momenten bij The Notwist ★★★★☆

Goed was het al, maar op het moment dat The Notwist in het Amsterdamse Paradiso het vierde nummer inzette, was duidelijk dat het érg goed ging worden.

De Zuid-Duitse indieveteranen stonden een kwartier op het podium in hun opvallende bezetting met blazers en vibrafoon toen een stortbui van ratelende elektronica (Kong) als vitrage opzijschoof en Pick up the Phone (2002) de zaal in stroomde: weemoedige indierock op een zacht bed van krakende folktronica.

Dít was wat we hadden gehoopt: de ritmische patronen van de laatste tien jaar (het geweldige, in januari verschenen Vertigo Days in het bijzonder), tot live-ervaring vervlochten met de songs van Neon Golden (2002).

Ze bestaan 32 jaar, The Notwist, de band van de broers Markus (54) en Micha (50) Acher uit Beieren. Ze gingen van experimentele metal naar melancholieke indierock en daarna steeds verder het elektronische pad op.

Tussen Vertigo Days (2021) en Neon Golden (2002) gaapt een gat van bijna twee decennia, een ontwikkeling van indierock met laptopgeknisper tot pulserende krautrockstructuren, als tektonische platen van muziek.

Ruim driekwart van de gespeelde songs in Paradiso kwamen van die twee albums, de beste van The Notwists. Het effect was soms groots. Oh Sweet Fire ging naadloos over in One with the Freaks, maar het hoogtepunt zat in de eerste toegift, toen halverwege de prachtig lucide publieksfavoriet Pilot een donderende rave losbarstte, die weer wegebde en plaatsmaakte voor het laatste Pilot-refrein.

Het was een magisch mooi moment, en niet het enige. Zoiets kan alleen live. Gelukkig zien we in de lange lijst Duitse concertdata nog uitstapjes naar Groningen (Vera) en Utrecht (De Helling) staan, in februari 2022.