Lieve, intieme Amélie-musical zit vol creativiteit, met hier en daar een valse noot ★★★☆☆

Ze heeft ‘een ijskast als vader en een zenuwpees als moeder’, en dus is het niet zo gek dat Amélie Poulain uitgroeit tot een wat excentrieke, in zichzelf gekeerde jonge vrouw, die schuilt in haar fantasie. In Amélie – de musical wordt haar jeugd creatief verbeeld met een mooie pop van het jonge meisje, die wordt gadegeslagen door de oudere Amélie (Christanne de Bruijn met het herkenbare korte bruine haar). Ook verderop in de voorstelling, zoals bij de wereldreis van de tuinkabouter van Amélies vader, wordt er gebruik gemaakt van geweldig poppenspel.

Er is nog veel meer creativiteit te vinden in de lieve, intieme musical die werd gemaakt van Le fabuleux destin d’Amélie Poulain, de inmiddels klassieke filmkomedie van Jean-Pierre Jeunet uit 2001. In een simpel, maar sfeervol decor van Parijs bespelen de acht acteurs zelf ook muziekinstrumenten, daarbij aangevuld door een geluidsband. Acteren en musiceren tegelijk is extreem moeilijk en daardoor is het samenspel helaas niet altijd even strak. Ook in de zangpartijen willen de acteurs nog weleens een valse noot raken. Hoofdrolspeler Christanne de Bruin heeft een warme zangstem, en in het sterke lied Dromen zijn voor dwazen pakt ze de zaal daar helemaal mee in. Maar in diverse andere nummers worstelt De Bruijn met haar zangpartijen.

Soms klinkt er een flard van de klassieke filmmuziek van Yann Tiersen, maar er is vooral nieuwe muziek geschreven voor deze Amélie-musical, die in 2017 flopte in New York, maar in 2019 in een ingrijpend veranderde versie wel succes kreeg in Londen. De Nederlandse vertaler en regisseur Daniël Cohen baseerde zich vooral op die Britse versie, die subtieler en artistieker is. De musicerende acteurs creëren een sfeertje van straatmuzikanten in de wijk Montmartre. De zwierige melodieën van componist Daniël Messé, met veel strijkers, accordeon en dwarsfluit, begeleiden Amélie bij haar tocht door Parijs, nadat zij een blikken doosje vol jeugdherinneringen heeft gevonden en dat wil terugbrengen bij de eigenaar. Tijdens de zoektocht helpt Amélie diverse andere mensen en vindt zij ook zelf liefde bij de dromerige, door pasfoto’s geobsedeerde Nino (David Schwarz).

De musical kent enkele overbodige scènes en liedjes, zoals wanneer Amélie fantaseert over haar uitvaart en wordt toegezongen door Elton John (Ger Otte). Dat nummer gaat zo over de top dat het ten koste gaat van de sprookjesachtige sfeer van het verhaal.

Op andere momenten klopt die sfeer juist wel goed, zoals in het erg mooie lied van Amélies zieke buurman Julien (Christiaan Koetsier). Hij is al jaren bezig om De lunch van de roeiers van Pierre-Auguste Renoir na te schilderen. Via een mysterieuze vrouw op dat schilderij levert hij ook commentaar op het isolement van Amélie: ‘U bent zo jong en sprankelend en toch zit u alleen op uw kamer?’