Liefdesdrama Monstri over de melancholie van de nacht ★★★★☆

‘Waarom ga je niet gewoon naar huis?’, vraagt de taxichauffeur die zojuist van Dana een forse smak geld ontving om haar de hele nacht rond te rijden. ‘Als ik je dat nu al vertel’, antwoordt ze, ‘hebben we de komende uren niets meer om over te praten.’ Zie daar de prettig overzichtelijke premisse van Monstri, een fraai, minimalistisch en zelfs van enkele cruciale plotpunten gestript liefdesdrama waarmee de 40-jarige Roemeen Marius Olteanu debuteert als regisseur en scenarioschrijver.

Want behalve dat ze haar thuiskomst het liefst zo lang mogelijk uitstelt, in elk geval tot de dienst van de taxichauffeur erop zit, komen we niet bijzonder veel over Dana te weten. Ja, ze huilt in de openingsscène op het toilet van een treinstation, ze reageert afhoudend tijdens een telefoongesprek met een voor de kijker dan nog onbekende beller, ze rookt een sigaret terwijl ze eigenlijk al jaren is gestopt. Maar wat haar drijft of wat haar tot deze zelfverkozen impasse heeft gebracht: Olteanu laat zijn publiek er graag naar gissen.

Een vergelijkbaar minimalisme paste hij toe op de cameravoering. Het beeldkader is vierkant, meerdere scènes zijn lang aangehouden, statische shots. Doorgaans een beproefd middel om gevoelens van gevangenschap op te roepen, en hoewel die gevoelens in het verloop van Monstri een rol spelen, gebruikt Olteanu zijn stijl ook om intimiteit te creëren. Dit is een film over de melancholie van de nacht, waarin het leven even stilstaat en er volop ruimte is om te mijmeren. Alsof hij nooit iets anders heeft gedaan, weet Olteanu dit gevoel nauwkeurig te vangen.

Het een en ander wordt duidelijker in het hoofdstuk waarin de eerder opgevoerde anonieme beller centraal staat, Andrei. Hij gaat naar het appartement van een man voor een Grindr-date, de man biedt hem eten aan dat zijn moeder heeft bereid en ze hebben slechte seks – de melancholie van de nacht kent in Monstri vele verschijningsvormen.

De volgende ochtend, in het laatste hoofdstuk, trekken Dana en Andrei een dag samen op en groeit het kader uit tot geijkte bioscoopbreedte. Eindelijk ruimte om tot elkaar te komen, denk je even. Maar dit is vooral het hoofdstuk waarin het talent van hoofdrolspelers Judith State en Cristian Popa ten volle wordt benut. Ze spelen tijdens familiebezoek en een doopfeestje een kundig op elkaar ingespeeld stel, maar of het nog iets betekent, wellicht of het ooit iets heeft betekend, blijft wederom op knappe wijze in nevelen gehuld.