Lekker driest pamflet over activisme uit liefde voor de wereld

Ze weet best dat revolutionairen gewoonlijk worden afgeschilderd als verbeten schreeuwers. Maar zelf ziet de jonge Antwerpse filosoof Lotte Spreeuwenberg dat toch anders. Bij haar gaat revolutie over liefde: het soort liefde dat een belevingswereld buiten jezelf bereikbaar maakt. Dergelijke liefde, zo leert ze van Iris Murdoch, leert je te zien wat je eerder nog niet zag. En dat brengt vanzelf verandering.

Als kind van haar tijd leest Spreeuwenberg in de woorden van Murdoch vooral een aansporing om ruimte te maken voor gemarginaliseerde mensen. Aan zelfkastijding geen gebrek: zo heeft ze zich zelf bezondigd aan ‘het arrogante oog’ door weinig aandacht te hebben voor de ervaringen van mensen met een lichamelijke beperking. Tegelijk geeft die liefde haar vertrouwen in haar vermogen om het beter te doen. Bovendien, zo zegt ze nuchter: ‘Wanneer we iedereen gaan cancellen die fouten heeft gemaakt, blijft er niemand meer over voor een revolutie.’

Haast struikelend over haar eigen ontdekkingen heeft Spreeuwenberg met Liefde en revolutie een opwekkend, overladen, lekker driest pamflet geschreven over activisme uit liefde voor de wereld.