Le Figaro wordt liberaal en Europees
'Het lijkt hier wel een bank in plaats van een krant.' Voor de journalisten van de Franse conservatieve krant Le Figaro is het nieuwe gebouw nog wat wennen....
Achter de klassieke gevel van het kapitale pand aan de BoulevardHaussmann, hartje Parijs, huist een hypermodern kantoor. 'Het lijkt hierwel een bank in plaats van een krant', verzucht een journaliste van LeFigaro. Zij heeft heimwee naar de Rue du Louvre, waar de driehonderd mantellende redactie huisde in een pand met een al even karakteristieke gevel,maar met een aftands interieur uit de jaren zeventig. Serge Dassault, debejaarde vliegtuigbouwer die vorig jaar Le Figaro kocht, bezocht de Rue duLouvre en oordeelde het pand de krant onwaardig. Vandaar dat de redactienu op een prachtige plek in Parijs in een eersteklas pand zit, waar het welnaar tapijtlijm en verf ruikt, maar nog niet naar krant.
Ook die is op aandringen van Dassault grondig gerenoveerd. De door hemaangetrokken hoofdredacteur Nicolas Beytout kreeg de vrije hand. Sindsmaandag moeten de conservatieve abonnees wennen aan een iets kleinerformaat, een nieuw logo, een andere indeling en aan de nieuwe koers van de140 jaar oude Figaro. Die wil in de woorden van zijn hoofdredacteur Nicolas'Europees' en 'liberaal' zijn.
Die twee termen zijn in Frankrijk bepaald niet onomstreden. Na de'nee'-stem tegen de Europese Grondwet is het niet bon ton om je nognadrukkelijk als Europeaan te afficheren. Juist deze week schreef Le Monde,de grote concurrent van Le Figaro, een hoofdredactioneel commentaar overde heersende 'eurofobie' in het land. Aanleiding was een enquête onder debevolking, waaruit bleek dat een meerderheid van de Fransen meent dat zedoor de EU zelfs slechter af zijn.
Ook de keuze van Beytout voor het predikaat 'liberaal' is opmerkelijk,omdat die term voor velen gelijk staat aan een overgave aan hetAnglo-Amerikaanse denken en daarmee aan de mondialisering. Politiek komtde omarming van de term 'liberaal' over als een steunbetuiging aan deminister van Binnenlandse Zaken Nicolas Sarkozy en daarmee een keuze tegendiens rivalen, president Jacques Chirac en premier Dominique de Villepin.Speelt Le Figaro, waarvan de nieuwe hoofdredacteur vriendschappelijkerelaties met Sarkozy onderhoudt, nu al open kaart met het oog op deverkiezingen van 2007?
De beide chefs van de politieke redactie, Jean-René van der Plaestenen Paul-Henri du Limbert, voelen zich zichtbaar niet op hun gemak, wanneerhen gevraagd wordt of die uitleg aan het 'liberale' karakter moet wordengegeven. 'Je moet 'liberaal' vooral uitleggen als vrijheid op economischvlak en openheid tegenover nieuwe ideeën', zo weert Du Limbert af. En Vander Plaesten betoogt dat geen enkele rechtse politicus het kan makenvolledig liberaal te zijn. 'Als Sarkozy premier zou zijn dan zou hij ookde ontslagen bij Hewlett-Packard (de Amerikaanse informaticagigant dieonlangs het ontslag van 1200 Franse werknemers aankondigde, red.) nietkunnen negeren.'
Pierre Rousselot, de internationale commentator van de krant, staat watverder van de nationale politiek en voelt zich dus wat vrijer in zijncommentaar. 'Het sex-appeal van Sarkozy is goed voor de journalistiek. Hijdurft het debat in zijn eigen partij open te breken en dat is niet alleengoed voor de politiek, maar ook voor ons.' De politieke verslaggeving vande krant, die in het nabije verleden nog wel eens als persberichten van hetElysée-paleis las, kan daardoor 'minder eerbiedig' worden, meent hij.
Voor hem betekent 'liberaal' vooral 'niet-conservatief. Een deel vanonze lezers denkt puur Frans en is anti-Europees, om het even simpel tezeggen. Tegen hen zeggen wij dat Europa een realiteit is, hoe je het ookwendt of keert. Wij willen af van het imago van een uiterst conservatieve,bijna reactionaire krant. Dat kleeft ons nog altijd aan, maar dat isonterecht.' 'Onze opvattingen liggen niet meer heel vast, zoals vroeger.Ze hebben de breedte van een boulevard. We zijn open en Europees.'
De moeilijkheid van de modernisering is dat de bestaande lezers, gemiddeld maar liefst 57 jaar, niet mogen worden afgeschrikt. Dat kan dekrant zich niet permitteren: de oplage daalde in het afgelopen jaar metachtduizend lezers tot ruim 326 duizend. Net iets meer dan de groteconcurrent Le Monde, die nog meer verliest. De ambitie van dehoofdredacteur is om de positie van Le Monde als eerste kwaliteitskrantover te nemen. 'Voor de mensen van mijn generatie was Le Monde in de jarenzeventig hét referentiepunt', zegt de 53-jarige Rousselot. 'Maar nu linksideologisch niet langer de overhand heeft, kunnen wij die positieovernemen.'
