Laura van Dolron laat in haar solo zien dat rouw grillig, onnavolgbaar en vaak onbegrijpelijk is ★★★★☆

Wat is ze broos, Laura van Dolron. Ze doet niets om het te verhullen, nog minder dan in haar vorige voorstellingen, waarin ze altijd al min of meer als zichzelf op het podium stond. Spijkerbroek, babyblauw T-shirt, het kenmerkende kopje thee. De sobere setting is bekend van eerder werk, en toch is dit nieuw. Rauwer, eerlijker, een noodzakelijke nieuwe stap in een persoonlijk oeuvre. Want Geen verhaal gaat over een liefdesbreuk en de daaropvolgende depressie. Hoewel er voorzichtige tekenen zijn van herstel, is dit geen terugblik. Van Dolron zit er nog middenin: de pijn, de angst, het verdriet.

Vandaar ook de titel: Van Dolron heeft hier geen verhaal van kunnen maken, nog niet. Ze is zelfs tot de conclusie gekomen dat ze dat vroeger te snel deed: een voorstelling maken over iets persoonlijks, de ervaring vervangen door het verhaal. Eerder heeft ze de pijn vormgegeven, maar daardoor minder gevoeld. Dat kan nu niet. Daarom staat ze op het podium die pijn te voelen, voor ons, en met ons. Het is van een intimiteit die je soms de adem beneemt.

Ze wil dit keer niet iets van zich afpraten, maar ‘ergens naartoe’. Dat is een zoektocht op de tast. Herinneringen, flarden gesprek, anekdotes, dichtregels: ze komen associatief voorbij, gevoelig begeleid door het dwarrelend gitaarspel van Frank van Kasteren. Van Dolron vertelt over haar dochters, haar moeder, haar grootste angsten in de nacht: ‘Wie is er veilig bij zichzelf?’ Er is een aanzetje tot structuur, maar steeds rafelen de regels toch weer radeloos uiteen.

Ratio en vorm schieten tekort. Rouw is geen lineair proces en daarom kan deze verbeelding ervan dat evenmin zijn. In die zin doet Van Dolrons solo denken aan Max Porters boek Verdriet is het ding met veren. Rouw is grillig, onnavolgbaar, onbegrijpelijk vaak. Een fragmentatiebom, al zijn de fragmenten hier zacht in plaats van scherp en heilzaam, in plaats van destructief. Bovendien is het residu nog altijd een fraaie verzameling Van Dolron-zinnetjes en gedachten, over het leven, liefde, intermenselijk contact, en het tekort – en de troost – van de taal. ‘Laat je tranen los’, zegt Van Dolron, ‘anders ontploffen ze vanbinnen.’