Laura Bakker en Isabelle Kafando zijn in ‘N00b speelt N00b’ een extreem genietbare energiebom ★★★★★

Ja, welke scène omschrijft nu het best wat het debuut van cabaretduo n00b zo onweerstaanbaar leuk maakt? De spokenwordact van Isabelle Kafando, met als hoogtepunt een gedicht getiteld ‘sportdrank op het strand’ waarin ze losgaat met het woord ‘AA’? Laura Bakker die als kwaaie eend het gesprek aangaat met iemand die in z'n tussenjaar elke dag beschimmeld brood aan de eendjes komt voeren?

De terugkerende sketches waarin ze uit hun hol geplaatste konijnen op een festival zijn? De schrijnende toespraken van collega’s Holly en Natas? Of toch hun ketaminelied, wat serieus best wel een banger is, niet in de laatste plaats door het bijbehorende dansje en de hilarische minidoedelzak die Isabelle Kafando zogenaamd bespeelt, hoe ze daarbij kijkt.

Wat zo op papier misschien flauw klinkt, is in de N00b-uitvoering extreem genietbaar, vanwege, nou ja, alles bij elkaar. Laura Bakker (26) en Isabelle Kafando (23) zijn een energiebom, daar begint het allemaal mee, en ze blijven het een hele voorstelling lang.

In 2021 wonnen ze de jury- en publieksprijs van het Amsterdams Kleinkunst Festival. ‘N00b zou kunnen uitgroeien tot een vrouwelijke tegenhanger van het populaire duo Rundfunk’, schreef de Volkskrant toen. Het is heerlijk om nu te kijken naar een nieuw duo dat daadwerkelijk zo fris aanvoelt en zo veel gelach weet los te maken als n00b. Rundfunk komt inderdaad het meest in de buurt. Ze hebben dezelfde regisseur, Peter van de Witte, die ook N00b zal hebben geholpen om hun scènes in een hoog tempo strak tegen elkaar aan te snijden. De overgangen en timing zijn perfect.

N00b is absurdistisch, luid, in your face, soms heel willekeurig. Tegelijkertijd raken Bakker en Kafando allerlei verschijnselen van nu en alle tijden aan zonder er nadrukkelijk commentaar op te geven: seksueel grensoverschrijdend gedrag, de queeste om ‘jezelf’ te zijn, kwetsbaarheid, zelfvertrouwen.

In veel sketches spelen hun gefrustreerde personages een machtsspel met elkaar. Het is tegenspreken en tegengesproken worden, overschreeuwen en overschreeuwd worden. Wie lacht het laatst, wie lacht het best? Wie is de noob, ofwel de newbie, de nieuweling, het sukkeltje, de onzekere, degene die nog niet zo goed weet hoe het werkt? Kan de onderliggende partij ook de bovenliggende partij worden, en vice versa?

Wat hen zelf zo bevalt aan het spelen van die figuren legden ze de afgelopen weken uit in verschillende interviews. ‘Het is mooi als een situatie omdraait en de personages zich laten meeslepen en zichzelf verliezen. Dan komt de ware aard van de mens boven’, zei Kafando bijvoorbeeld in NRC. En Bakker: ‘Het trieste vinden in personages die erg overtuigd zijn van zichzelf vinden wij grappig.’

Het ís ook grappig, en dus heel eigen. Om het met hun naam te zeggen: deze beginnelingen weten dondersgoed wat ze moeten doen om de beste eerste indruk te maken. Nu al zin in meer.