‘La nuit du 12’ is een degelijke politiethriller, met stemmig camerawerk en een sfeervolle soundtrack ★★★★☆

De Franse politiethriller La nuit du 12 begint met een disclaimer: van alle moordonderzoeken in Frankrijk, zo’n achthonderd per jaar, wordt twintig procent nooit opgelost. De film gaat over zo’n onopgeloste zaak.

Daar is de kijker mooi klaar mee: de kans dat het recht zal zegevieren in La nuit du 12 is dus klein. Het opgeluchte gevoel na afloop, zo belangrijk bij de beleving van misdaadfilms, zal dit keer niet komen. Tenzij regisseur Dominik Moll toch met een verrassing op de proppen komt, wat zou kunnen, want La nuit du 12 wijkt op subtiele wijze steeds een beetje af van de regels.’

De moord die onderzocht wordt, is gruwelijk. Een 21-jarig meisje wordt ’s nachts in haar woonplaats, een rustig dorp in de buurt van Grenoble, overgoten met benzine en in brand gestoken. Meerdere mannen worden verdacht, zo blijkt al snel. Het rechercheteam dat zich met het onderzoek bezighoudt wordt geleid door Yohan Vivès, een jonge vent die net chef is geworden, nadat de oude met pensioen ging. Vivès is geen inspecteur van de oude stempel, maar modern en invoelend. Hij lijkt haast te kwetsbaar voor zijn taak.

Met Vivès als hoofdpersoon maakt ook de politiefilm een kleine verschuiving door: de film draait minder om het detectivewerk, meer om gevoelens. En ook om vreemde sociale stuiptrekkingen rondom geweld tegen vrouwen, zoals het toewijzen van schuld aan het slachtoffer. Daarmee weet Hitchcock-kenner Moll (Lemming, Le moine, Seuls les bêtes) iets nieuws aan het genre toe te voegen, terwijl La nuit du 12 niets inboet aan spanning.

Naar goed gebruik komen ook de privésores van de rechercheurs aan bod, zoals de scheiding van collega Marceau (Bouli Lanners, altijd indrukwekkend), die noodgedwongen bij Vivès intrekt. Toch levert dat geen clichés op. De mannen zijn geen praters, maar in alles wat ze zeggen, schemert de tol van het politiewerk door.

In de kern blijft La nuit du 12 een degelijke, harde politiethriller, met fraai stemmig camerawerk en een sfeervolle soundtrack. Dat Moll geen uitzicht op verlossing belooft, maakt eigenlijk niet uit: je blijft evengoed meespeuren naar de moordenaar, hopend op een tip of aanwijzing die alles verklaart. Het is het minste wat je kunt doen, laat La nuit du 12 zien. Blijven zoeken, zodat het slachtoffer niet wordt vergeten.