L'empreinte de l'ange

De grootste verrassing komt nadat L'empreinte de l'ange is afgelopen. 'Gebaseerd op een ware geschiedenis' staat er op de aftiteling. Het lijkt haast een verantwoording, na een behoorlijk ongeloofwaardige ontknoping; de werkelijkheid overtreft blijkbaar weer eens de verbeelding.

Helemaal correct is dat niet, want het grootste deel van het scenario komt uit de koker van regisseur Safy Nebbou, die zich losjes liet inspireren door het verhaal van een Amerikaanse moeder die in een meisje haar overleden dochter meende te herkennen. In L’empreinte de l’ange draait het om moeder Elsa (Catherine Frot), die in de nasleep van haar scheiding het gezag over haar zoon Thomas dreigt te verliezen.

Volgens haar ex-man is Elsa depressief en labiel, als gevolg van een trauma uit het verleden. Nebbou houdt de toedracht bewust vaag, zodat lange tijd onduidelijk blijft wie we precies voor ons hebben. Is Elsa een toegewijde moeder met een feilloze intuïtie, of een gekrenkte, misschien zelfs gevaarlijke fantast?

Alles wijst op het laatste, wanneer Elsa het gezin van Claire (Sandrine Bonnaire) hinderlijk begint te stalken. Ze heeft het voorzien op Claires 6-jarige dochter, Lola, in wie Elsa haar eigen kind ziet. Vanzelfsprekend houdt Claire de boot af, vooral als ze merkt dat Elsa’s interesse ongezonde vormen aanneemt.

Nebbou vermengt de thrillerelementen in L’empreinte de l’ange met een karakterstudie van twee gekwetste vrouwen. Dankzij het sterke spel van Frot en Bonnaire pakt dat goed uit. Zonder onnodige dramatische ingrepen loopt de spanning tussen hen hoog op.

Volgens Nebbou gaat zijn film over het moederinstinct, dat eerder dierlijk dan rationeel is. In die visie vechten Elsa en Claire als leeuwinnen om een kind. Verplaatst naar een welvarende buitenwijk, waar de kinderen niets te kort komen en iedere vorm van gevaar lijkt te ontbreken, is dat een fascinerend schouwspel.

Het is jammer dat Nebbou zijn thrilleraanpak uiteindelijk verruilt voor onvervalst melodrama waar zelfs zijn ervaren hoofdrolspelers een hele kluif aan hebben. Waar gebeurd of niet, de finale van L’empreinte de l’ange is een vervreemdende anticlimax.