Kwestie van eiwitten

Komen we daar, zit het merendeel nog in de knop, amper een bloem te zien, de hele Keukenhof groen. Ons zachtgroen een perfecte camouflage, nog een wonder dat we op de foto’s te zien zijn. Veel lachen, hè, blinkende tanden laten zien, Máxima hoef je dat niet te vertellen. De enige bloemen die in dat hele Keukenhof volop in bloei waren, zaten op haar jas. Wat flik je me nou, zo hebben we het niet afgesproken, zeg ik toen ze me van het vliegveld ophaalde. Die gigantische bloemen op een fond van, wat is het, crêmekleurig bijna, er blijft van mijn tulp niets over. Ze keek beteuterd. Maar ik heb zachtgroene oorbellen in, en zachtgroene schoenen aan, zei ze. Ik keek eens naar beneden. Ja, groen zijn ze zeker, je schoenen.

Ze hebben er een Russische show van gemaakt op de Keukenhof, de Nederlandse bloemenhandel wil onze markt aanboren. Matroesjka’s, zo’n oudbakken Russisch poppetje, wie komt daar nog mee? En dan veel te groot en plat als een dubbeltje. Het hele idee om zeep geholpen, dat je ze openmaakt en er een kleinere matroesjka in zit, en toen daarin weer een kleinere. Onze valenki hebben ze tegen een hekwerk getimmerd en toen hyacinten erin gestoken, hoe bedenk je het. Valenki zijn om je voeten in te steken!

Het dopen hadden ze al net zo kneuterig opgevat. Dat je tegen een bos tulpen geen fles champagne kunt gooien, begrijp ik. Maar uit een zilveren bakje wat water eroverheen sprenkelen, nou zeg. De enige die hier een beetje fantasie heeft, is Máxima. Haar jurk, die bloemen, dat biesje van vossenbont, en die schoenen. Toch een rotstreek van die hakken. Ze torent al boven me uit, kwestie van eiwitten, hè, Argentijnse biefstukken. En dan ook nog open hoge hakken. Koud beneden?, zeg ik. Nog een paar dagen, zegt ze, dan is het lente.