Kohl wordt nooit meer de held van Duitsland
En dan is het nieuwe millennium al achterhaald nog voordat het in de winkel ligt. Arme Der Spiegel. Wat blijft en wat komt, was de insteek van het laatste nummer van deze eeuw, van het oude millennium....
Voor het Duitse weekblad heeft Kohl afgedaan. Na vijftig jaar op het politieke toneel is Helmut Kohl onbuigzaam geworden. Voor hem is er alleen nog zijn eigen werkelijkheid. Wie kent die handbeweging niet waarmee Kohl 'weg, weg' gebaart.
En dan kan Der Spiegel alleen nog maar opgelucht ademhalen dat Kohl al door de kiezer was teruggefloten . Duitsland had zich in een staatscrisis bevonden als de affaire-Kohl zich had geopenbaard terwijl Kohl nog kanselier was.
De CDU worstelt. Op de homepage van de partij (wwww.cdu.de), die tot de affaire-Kohl slechts mondjesmaat werd bezocht, wordt fel uitgehaald . De erevoorzitter ontbreekt het aan rechtsbewustzijn, vinden velen. Anderen eisen per direct zijn aftreden. Maar met conservatievere communicatiemiddelen - fax en telefoon - ventileren behoudendere CDU-aanhangers hun opvattingen: 'We willen niet dat dr. Kohl wordt gedemonteerd.'
De partij zelf is er nog lang niet uit. Partijsecretaris Angela Merkel, domineesdochter uit Oost-Duitsland die Kohl opriep al zijn functies neer te leggen, oordeelt op dezelfde wijze als ze over de DDR oordeelde: de partij moet zich van Kohl losmaken, zoals iemand in de puberteit afstand neemt van zijn ouderlijk huis. Er zijn er meer die zich uit de schaduw van Kohl willen losmaken .
Het gerommel van Kohl sluit naadloos aan bij het eerste millenniumverhaal in Der Spiegel, onder de titel 'De tijdbom van Caesar' - de keizer die in 46 voor Christus het jaar met 365 dagen invoerde en een schrikkeldag per vier jaar. Het is een zeer lezenswaardig artikel over gerommel met de tijd, met daarin het vermoedelijke geboortejaar van Christus dat op 4 vóór ligt en een klok die er na 20 miljoen jaar slechts 1 seconde naast zit. Over vooruitgang gesproken.
The Economist doet in een speciale millennium-editie van deze week verslag over de laatste duizend jaar. Het is een vooral historisch, maar daarom niet minder lezenswaardig nummer geworden over 'het millennium van het Westen'. De grootste veranderingen zijn samengebracht. Van de kruistochten tot de pil.
De Nederlandse aankoop van Manhattan in 1626 geldt als grootste onroerendgoed-deal (of diefstal) van het millennium. Voor de prijs van zes tientjes 9400 hectare grond. En nog geen veertig jaar later, in 1667, volgde de slechtste onroerendgoed-deal ooit: de ruil met de Engelsen, Manhattan tegen Suriname.
Wie zijn Duitslands helden van de eeuw, heeft Der Spiegel dan toch nog maar gevraagd. Albert Einstein - volgens Time 'Persoon van de Eeuw' - staat met 24 procent ook hier op de eerste plaats, vóór Wilhelm Conrad Röntgen (12 procent). Der Helmut deelt de zevende plaats met de fysicus Max Planck (4 procent).
Twee mannen die eerder al eens genomineerd waren voor de titel man van de eeuw, Hitler en Stalin, worden in The Economist met elkaar vergeleken. Al blijft de vraag wie uiteindelijk het slechtste was gelukkig onbeantwoord. Het is alsof je vraagt welke vorm van martelen aanvaardbaarder is: het uittrekken van teennagels of stroomstoten geven op de genitaliën.
Kunnen we voor het volgende millennium alvast vastleggen: nooit meer een persoon van de eeuw, en nooit meer een man van het jaar?
