Klaartje van Veldhoven en Matthias Havinga hebben met zorg pareltjes uit het Nederlandse orgel- en zangrepertoire opgedoken ★★★★★

Als sopraan Klaartje van Veldhoven op het sluitstuk van het album Miroir de peine in Henk Badings’ Air minutenlang een laag, monotoon parlando inzet, daalt een lugubere sfeer neer over dit memento mori. Het is slechts een van de vele voltreffers op deze cd met muziek van minstens 65 jaar oud, boordevol primeurs. Van Veldhoven en organist Matthias Havinga hebben met zorg pareltjes uit het Nederlandse orgel- en zangrepertoire tussen 1922 en 1955 opgedoken. Behalve het titelwerk van Hendrik Andriessen is geen van deze werken eerder opgenomen.

Het mooie beeld op de cd-hoes blijkt geen loze belofte. Dit is een intelligente en diepgevoelde collectie. Van tekstbeleving tot orgelregistratie: alles is doordacht en afgemeten, maar boet nergens aan gevoel in. Luister naar Van Veldhovens contrast in tekstschakering tussen Hendrik Andriessens zachte renaissancepastiche Maria, schone Vrouwe en Badings’ Drie geestelijke liederen, op teksten van Jan Luyken, en je hoort dat ze haar kennis van historische Nederlandstalige dictie op orde heeft.

Het bekendste werk is Andriessens Miroir de peine, waarin Havinga de vele kleuren van het Haarlemse Lindsen-Adema-orgel uitbuit. Met een griezelige combinatie van een zwevend register op het zwelwerk en een pedaaltoon zet hij Andriessens verklanking van de pijn van Maria tijdens Jezus’ kruisiging nog extra kracht bij.

Verder horen we liefst twee zettingen van Magna res est amor (de stichtelijke versie van Andriessen legt het af tegen de sappige liefdesode van de bijna vergeten Rosy Wertheim), plus een aantal knap gespeelde en geregistreerde orgelstukken van Badings (een stuiterende Toccata, en twee Preludia en Fuga’s). Bertus van Liers wat aanstellerige Vrijheid (1945) is een vreemde eend in de bijt. De herhaalde exclamatie van de titel werkt op de lachspieren, maar je kunt hem zijn dweepziekte na vijf jaar schaarste en beperking wel vergeven.