Kinderen helpen enthousiast de vrouw van de zee te vangen
In het wonderlijke leven van Toon zijn sommige dingen vanzelfsprekend. Zo heeft hij een gevangen vogeltje in zijn koffer en hij verlangt naar Marica, de vrouw van de zee, die hij alleen uit zijn dromen kent....
Trots toont Toon zijn vogeltje aan het publiek en vraagt daarna de hulp van de kinderen om ook Marica te vangen. De kinderen willen wel helpen, supergraag zelfs, en Toon weet de zaal met steeds nieuwe vragen en opdrachten goed op te zwepen.
Landrot van Schweigman & is een fraaie mix tussen mime en stand-up comedy. Kinderen springen van hun stoelen om Toon te helpen als hij omvalt door zijn zeebenen. Ze mogen hem met een touw terugtrekken als hij in de golven dreigt te verdrinken en ze lenen hem een tas als hij weigert om zijn eigen koffer in te leveren. Die publieksparticipatie voelt enerzijds wat ouderwets aan, maar het werkt de eerste drie kwartier uitstekend en dat komt niet alleen door het spel van Toon, maar ook door die prachtige beeldentaal van Schweigman, die iets eenvoudigs als een trillende doek op de achtergrond tot een weidse zee transformeert.
Verhalend is dit stuk echter minder sterk en dat wreekt zich in de laatste twintig minuten. Om het verhaal rond te maken, moeten er opeens heel veel losse eindjes aan elkaar worden geknoopt en vooral een uitgerekt intermezzo met een vermomd oud vrouwtje dat strenge opdrachten geeft, oogt overbodig.
Had Schweigman een eenvoudiger lijn gekozen, dan was Landrot gaan lijken op het klassieke zeemeerminverhaal, waarbij de zeemeermin altijd moet worden losgelaten om haar te kunnen bezitten. Misschien vond Schweigman dat niet origineel genoeg, maar met haar beeldenkracht had ze zich geen zorgen hoeven te maken. Liever eenvoud dan te veel draadjes in de staart.
