Karin Bloemen is weinig trefzeker in Stiletto

Bij elke opkomst (en dat zijn er veel) draagt Karin Bloemen een andere jurk. Zoals we van haar gewend zijn, is dat geen wisseling van little black dress naar stemmig broekpak, maar altijd een barokke mix van Disney, Hollywood, Stedelijk Museum en de Keukenhof. In Cirque Stiletto 3 is het allemaal net een beetje te veel. De vorm wordt belangrijker dan de inhoud en het lijkt alsof het vertrouwen in de inhoud ontbreekt.

Nadat Ellen ten Damme twee seizoenen het Cirque Stiletto draaiende heeft gehouden als spreekstalmeester en zangeres-acrobate, is nu Bloemen de spil van het theatercircus van producent Henk van der Meijden. Die dubbelrol, waarin Ten Damme uitblonk, ligt Bloemen aanmerkelijk minder goed. Vooral in de eerste helft was het door het gebrek aan trefzekerheid bij Bloemen rommelig en leken we naar de tweede doorloop te kijken.

Hapering

Geweldige artiesten, daar niet van: de hoepeldansers uit Canada, de spring- en krachtacrobaten uit Ethiopië en de krankzinnig snelle Tsjechische tempojongleur Alan Šulc. Maar bij de Bloemen-onderdelen haperde het telkens even, ondanks de geestdrift van de jonge dansgroep. De tweede helft liep soepeler, maar wie zat nou te wachten op drie optredens van de Italiaanse opera-dragqueen Lady LaLa McCallan en de krachtpatsers uit Oekraïne, die in dezelfde hoek opereren als de Ethiopiërs voor de pauze?

Wat deze Stiletto-ronde echt overeind houdt, is de Wëreldbänd. Zes fenomenale, veelzijdige muzikanten die de clownerie van Mini & Maxi in hun act hebben gestopt. Vooral met het nummer waarin zij als gehandicapte muzikanten elkaar helpen, kunnen zij de wereld over.

_{Cirque Stiletto 3 Variété Met Karin Bloemen en Wëreldbänd, regie: Stanley Burleson. 3/9, DeLaMar, Amsterdam; aldaar t/m 20/9, daarna tournee}