Zoals in al zijn bundels bespeelt Gerbrandy zo veel mogelijk registers. Van homerische epitheta via negentiende-eeuwse Busken Huetretoriek tot hedendaagse computertaal: ‘Je spam verlamt mijn mailbox als ik zaak doe.’

Ritme, klank en muzikaliteit zijn en blijven kernwoorden voor Gerbrandy. Opvallend is wel dat in deze bundel het beeld een grotere rol krijgt toebedeeld, met name in de lange prozagedichten. In plaats van beelden per woord of per regel te stapelen, werkt Gerbrandy nu de beelden per alinea uit. Die krijgen hierdoor de tijd en de ruimte om zich te vormen. Het maakt deze teksten, hoe gefragmenteerd ook, tot een andere leeservaring dan we van hem kennen.

Zo ziet een wanhopige man in het prozagedicht ‘Morgenzondeur’ na veel twijfel af van zelfmoord. Tussendoor doen de eerste ‘rechtopgaanden’ pogingen om te communiceren. Deze (en nog meer) lijnen komen samen in het slot wanneer een andere man (of dezelfde?) ‘het eerste woord van de wereld’ vindt, terwijl hij ‘je warme hand in de koele zijne’ neemt.

Vriendinnen bevat ook veel humor. Zinnen als ‘Stel dat ik stil kom klussen in haar sauna’ of een nuchtere opmerking als ‘Warme dingen zijn doorgaans een aanwinst’ werken buitengewoon komisch als je net je hoofd gebroken hebt over een onbegrijpelijke zin als ‘Haar tod swingt overgave aan je val’. Maar wat het meest overtuigt, is de felheid waarmee Gerbrandy zijn heldinnen bezingt. Hij vervloekt ze, maar kan niet zonder. Hij schreeuwt ze toe, maar ze zijn al vertrokken.

Peter Swanborn