Je mag álles over ze zeggen bij Veronica Inside – zolang je ze maar niet aanspreekt op wát ze zeggen

De flexibele opiniemaker verdedigt wekelijks een opinie waar op dat moment behoefte aan is. Ditmaal: ik haat zelfspot.

Boven de onlineversie van deze rubriek prijkt sinds kort een satire-label. De Volkskrant vreest dat lezers de flexibele opiniemaker zonder zo’n stempel te serieus nemen. Dat is blijkbaar niet de bedoeling. Het label is mij een doorn in het oog, want ik neem mijzelf bloedserieus. Ik meen wat ik schrijf en je mag mij daarop aanspreken, ik zal me nooit verdedigen met het argument dat ’t allemaal maar een geintje is.

Wie dat wel voortdurend doen zijn de heren van voetbalouwehoerprogramma Veronica Inside. Het zijn opiniemakers die het moeten hebben van het beledigen van allerlei gemarginaliseerde groepen, maar als die een keer iets terugzeggen was het allemaal maar satire.

Na verontwaardiging over een reeks belegen kutopmerkingen over homoseksualiteit in het voetbal liet Johan Derksen in 2018 optekenen dat ‘homo’s zelfspot moeten hebben’. Ze moeten zichzelf niet zo serieus nemen, dat doet Derksen ook niet. Aan zijn tafel hebben ze juist veel zelfspot, je mag álles over ze zeggen – zolang je ze maar niet aanspreekt op wát ze zeggen.

De vrouwelijke voetbalanalisten van de NOS tijdens dit EK nemen zichzelf ook te serieus, menen Derksen en co: ‘Vroeger lazen ze de Libelle en gingen ze zitten breien.’ Niet dat er nog veel verontwaardiging is na zo’n opmerking, maar Derksen verschool zich de volgende dag toch maar achter het satire-label. En hij neemt zichzelf net zo goed op de hak, mind you.

Omdat ik zelf al erg veel verstand van voetbal heb, hoef ik nauwelijks wedstrijdanalyses te kijken. Maar als ik dat wel doe, wil ik geen analisten met zelfspot. Ik wil sowieso niets te maken hebben met mensen die zichzelf niet serieus nemen. Ik vertrouw ze niet. Ze roepen van alles, maar je mag ze er nooit op aanspreken.

Op deze opinie mag je me gerust aanspreken: mensen met zelfspot zijn lafaards.