postuum
Jazzlegende ‘Chick’ Corea (1941-2021) speelde teder en wulps
De Amerikaanse jazzpianist en componist Armando Anthony ‘Chick’ Corea is overleden. De iconische muzikant en bandleider speelde een grote rol in de vernieuwing van de jazzmuziek.
Corea was een van de meest veelzijdige, productieve en grensverleggende muzikanten die de jazzgeschiedenis heeft voortgebracht. Hij genoot de – voor jazzmuzikanten uitzonderlijke – populariteit van een popster, zonder dat hij daar echt op uit leek te zijn. Spelen, dat was wat hij wilde, daar werd hij gelukkig van.
Hij overleed dinsdag in Tampa, Florida op 79-jarige leeftijd aan een zeldzame vorm van kanker, zo werd donderdag bekendgemaakt. Zijn ruim negentig albums tellende discografie werd met 23 Grammy’s bekroond. ‘Chick’, in 1941 als Armando Anthony Corea geboren in de omgeving van Boston, speelde piano vanaf zijn 4de.
Op jonge leeftijd was hij al te horen samen met grootheden uit de latin- en jazzmuziek, onder wie Dizzy Gillespie, Stan Getz, Sarah Vaughan en Mongo Santamaria. Zijn eerste platen als bandleider, Tones for Joan’s Bones en Now He Sings, Now He Sobs, verschenen in 1968. Ze bevatten al muziek die inmiddels tot de jazzcanon wordt gerekend.
Miles Davis
Maar Corea maakte pas echt naam toen hij Herbie Hancock verving in het tweede grote kwintet van Miles Davis, ook in 1968. De trompettist maakte de overstap van akoestische naar elektrische jazz en Corea is op Davis’ album Filles de Kilimanjaro voor het eerst in twee stukken op elektrische piano te horen.
Zijn spel op de Fender Rhodes en andere keyboards zou eind jaren zestig een compleet nieuwe generatie voor jazz enthousiast maken. Eerst met de baanbrekende platen in de band van Miles Davis, later met zijn eigen band. Met Miles Davis’ dubbelalbum Bitches Brew (1970) begon de jazzgeschiedenis een nieuw hoofdstuk: dat van de jazzrock of fusion. Op Bitches Brew komt de elektrische piano van Joe Zawinul uit de linker speaker en die van Corea uit de rechter. Miles Davis oogstte veel lof met dit album onder de wat meer progressief ingestelde jazzliefhebbers en sprak onder rockliefhebbers een nieuw publiek aan.
Maar het was Return To Forever, de jazzrockband die Corea zelf oprichtte en waarmee hij in diverse bezettingen platen zou uitbrengen, die Davis in de jaren zeventig in populariteit voorbij zou schieten. Zo teder en dan weer wulps als Corea zijn Fender Rhodes liet klinken op de platen Return to Forever (1972) en Light as a Feather (1973), die afwisseling deed niemand hem na.
Return to Forever maakte de crossover naar het veel grotere rockpubliek. Sneller en nadrukkelijker dan dat Miles Davis zelf lukte. Chick Corea bereikte de status van een popster, wat eigenlijk altijd zo gebleven is en bijvoorbeeld bleek bij zijn opkomst tijdens de vele optredens op het North Sea Jazz Festival. Zelden zag je een publiek een artiest zo luidruchtig, op het hysterische af, welkom heten, als wanneer Chick Corea op zijn kruk plaatsnam.
Piano
Die kruk stond na zijn woeste rockjaren zeventig en tachtig al lang niet meer exclusief onder de Fender Rhodes of andere elektrische keyboards. Corea keerde steeds vaker terug bij zijn oude liefde: de piano.
Onverminderd populair, maar toch ook wat saai, werden zijn latere platen terwijl hij ook live wat al te gemakkelijk zijn publiek wilde behagen. Hoe dat wellustig uit zijn hand bleef eten, is goed te horen op Chick Talks Mozart and Gershwin, het openingsnummer van zijn meest recente live soloalbum Plays (2020).
Corea was toch het best in een gezelschap dat hem ook een beetje uitdaagde. Maar ook op recenter werk zoals de twee Trilogy-albums die hij in het afgelopen decennium uitbracht met de veel jongere Christian McBride (bas) en Brian Blade (drums), hoor je een speelsheid, verlangen naar avontuur en gretigheid die zijn beste oude werk kenmerkt.
