Jan-Peter de Graaff buit in Parallax Katrien Baerts lenige stem uit in evocatieve melodieën ★★★★☆

Als je stellig beweert dat de aarde plat is, hoef je niet op veel begrip te rekenen. Sopraan Katrien Baerts speelt zo’n flat-earther in Parallax, de nieuwe, geënsceneerde liedcyclus van Jan-Peter de Graaff (29). Dat doet ze zo ongekunsteld, dat je haar onverzettelijkheid bijna gaat bewonderen, zelfs als ze zich met een raket de ruimte in wil lanceren om haar geloof te bekrachtigen.

Baerts wordt donderdag in het Muziekgebouw aan ’t IJ bijgestaan door de musici van Het Collectief, die vooraf hun virtuositeit etaleren in een drietal kamermuziekwerken. Eerst veert Stravinsky’s trio L’histoire du soldat op een onverbiddelijke ritmiek, gevolgd door het desoriënterende Phantasiestück van Mauricio Kagel. Op het podium staat een fluit-pianoduo, achter de coulissen staan onzichtbare strijkers en klarinetten, die zich geleidelijk opdringen. De ijle viool en fluitende klarinet in Music for 3 Instruments van Bram Van Camp (41) plegen ingenieus zinsbedrog door steeds meer op elkaar te gaan lijken.

In Parallax staat Baerts voor een flip-over en geeft een Ted-talk. Ze schotelt een mengelmoes van pseudowetenschap, tendentieuze retoriek en kokette woordspelingen voor. Als een echte stemkunstenaar zingt, spuwt en streelt ze de spitsvondige verzen. De Graaff buit haar lenige stem uit in evocatieve melodieën vol verrassende wendingen.

De liederen zijn het meest lucide als ze spaarzaam worden begeleid, door een piano- of fluitsolo. De angst van de complotdenker wordt echter verklankt door het hele ensemble in de malende, onheilspellende akkoorden van de tussenspelen. Blijft de vraag waarom De Graaff Baerts zo vaak de tekst laat spreken, terwijl hij zo doeltreffend voor de stem componeert.