Jammer dat Di Giusto flinke draai aan feiten geeft

Een vlinder leek ze. Een menselijke serpentine, een wolk van alsmaar verkleurend licht. Geen wonder dat de virtuoze act van Loie Fuller, pionier van de moderne dans, icoon van de art nouveau, al in de vroegste films werd geïmiteerd: gestoken in een opbollend zijden gewaad, tollend en wervelend om haar as, herdefinieerde Fuller de mens in beweging.

Een historisch figuur als Fuller (1862-1928) verdient een film die haar ook voor een hedendaags bioscooppubliek onsterfelijk maakt. In sommige opzichten heeft ze die gekregen met het Franse kostuumdrama La danseuse. Het lijkt de geboorte van een superheld zoals Fuller, krachtig vertolkt door de Franse popster en actrice SoKo, haar artistieke identiteit vindt. Schrijver-regisseur Stéphanie Di Giusto toont uitvoerig hoe Fuller baanbrekende belichtingstechnieken ontwierp om van haar optredens een overrompelende ervaring te maken. Haar serpentine-dans blijkt nog altijd spectaculairder dan menig digitaal special effect.

Alleen jammer dat debutante Di Giusto zo'n flinke draai aan de feiten geeft. De echte Fuller had Amerikaanse ouders, maar omdat Di Giusto per se SoKo wilde casten en dus een smoesje moest bedenken voor dier Franse accent, kreeg Fuller een Franse vader.

Zelfs als je bedenkt dat La danseuse bepaald niet de eerste film is die zo vrij met de historische realiteit omgaat, blijft het storen dat Di Giusto en co-scenaristen Bidegain en Thibau de helft van het verhaal uit hun duim hebben gezogen. Ze doen niets met de dichterlijke vrijheden die ze zich permitteren. De dood van Fullers vader krijgt geen weerslag in haar latere leven. Ook haar (verzonnen) platonische verhouding met een homoseksuele baron (Gaspard Ulliel) en haar (aangedikte) rivaliteit met danseres Isadora Duncan (een magere rol van Lily-Rose Depp, dochter van Johnny Depp en Vanessa Paradis) zijn zijlijntjes zonder consequenties, die van de plot van La danseuse een allegaartje maken.

Het ziet er wel allemaal prachtig uit, met een goed getroffen fin-desièclesfeer. Maar wat een mist trekt al die scenario-flauwekul op - alsof de echte Loie Fuller tóch niet interessant genoeg was.