Review
It's a Beautiful Day is prachtig maar afstandelijk
Altijd is Bronkhorst het windstille oog van een orkaan, toch blijft It's a Beautiful Day op afstand. Het draait om energie en die sleurt je, bij vlagen, mee.
De omhelzing van moeder en kind, van zestigplusser en twintiger, is huiveringwekkend mooi. Niet alleen vanwege het leeftijdsverschil en het sentiment - Eminem zingt op de achtergrond over afscheid - maar ook vanwege de pose zelf. Die is voorzichtig, beschermend, stil. Zaten er maar meer van dergelijke intieme momenten in It's a Beautiful Day.
De zeer ervaren choreograaf Truus Bronkhorst maakte en danst deze productie met dochter Roxy Jongewaard en een cast van vooral acteurs in opleiding. Weinig dansprofessionals dus. Toch wordt er overtuigend bewogen. Technisch onvolmaakt, maar perfect is Bronkhorst zelf ook niet meer. Het draait om energie en die sleurt je, bij vlagen, mee.
De choreografie is ingekaderd in drie nogal schoolse, hoogdravende verhandelingen van Jongewaard over kunstenaar Jackson Pollock. Ook zijn werk gaat over energie als vertaling van emoties. Hij en zijn doek vallen samen, zoals Bronkhorst in haar bescheiden dans, passend bij haar leeftijd, ook enkel zichzelf lijkt te zijn. Ze is ongepolijst, net als de wilde en rauwe jonge mensen om haar heen. Meestal danst ze in zichzelf gekeerd, afgezien van een enkele felle blik, geheven vuist of flard duet. Terloops worden bewegingen van haar overgenomen; het leven gaat door.
Een paringsdans met zijden lakens, een rollende, vechtende kluwen mensen, een strijdbaar gelopen en gescandeerde rapsong: altijd blijft Bronkhorst het windstille oog van een orkaan. Dat contrast heeft ze vaker ingezet en is prachtig. Toch blijft It's a Beautiful Day op afstand. Een meer individueel en persoonlijk 'gebruik' van de performers had wellicht meer lading gegeven.
It's a Beautiful Day, Concept, regie en choreografie: Truus Bronkhorst, Roxy Jongewaard, Dik Boutkan. 17/11, Toneelschuur, Haarlem. Tournee t/m 25/2.
