Introvert theater dat doorgaans uit Scandinavië komt

Wie naar Niemandsland gaat, de nieuwste lunchtheatervoorstelling in Theater Bellevue, zal zich na afloop zeker Schultings blauwe jurk herinneren. Niet in de laatste plaats omdat de kleur nogal contrasteert met de vele grijstinten van dit stemmige verhaal: twee eenzame zielen die herinneringen ophalen aan betere tijden.

De tekst van Eva Jansen Manenschijn (1991) is een ritmische compositie in poëtische taal. Meer sfeer, dan verhaal. De simpele, korte zinnetjes waarmee 'hij' en 'zij' - de enige twee rollen - spreken, verhullen meer van hun beider trauma, dan dat ze het verklaren.

'Hij' (gespeeld door Alwin Pulinckx) is een concertpianist. Na veertien jaar keert hij terug naar zijn geboortegrond: een blokhut op een besneeuwde bergtop. Daar is zijn moeder kortgeleden begraven. De werkster die bij hen in huis woonde (Anne Chris Schulting) is nu de enige die er nog woont. Samen proberen ze herinneringen op te halen aan vroeger en tegelijk angstvallig te ontkennen dat niet alleen de wereld anders is geworden, maar dat vooral zij zelf zijn veranderd.

Schulting speelt de jonge vrouw mysterieus en een tikje nerveus. Zij weet dat zij de pianist uit zijn nostalgische droom kan helpen. Pulinckx maakt van de artiest het tegendeel: een arrogante, soms onuitstaanbare zielepoot. Het werkt, hun samenspel knettert en de dialogen zijn spannend en snel.

Verwacht geen actueel theater, noch een explosief fysiek of verbaal gevecht, of een diepgravend psychologisch onderzoek. Niemandsland is van het soort introverte theater dat doorgaans uit Scandinavië komt. Als je daarvan houdt, zit je hier goed.