Ineens lijkt het of elk merk vrede heeft met eigen stijl
De regen kwam in Milaan inderdaad geregeld met bakken tegelijk uit de hemel, maar dan nog: als de weersvoorspelling het meest besproken onderwerp is onder de bezoekers van de mannenmodeshows in Milaan, dan is er toch wat mis....
Het leek wel of bijna iedereen z’n creativiteit even een seizoen vrijaf had gegeven. Of, om het anders te formuleren: ineens leek het of elk merk vrede had met zijn eigen stijl, eigen klantenkring en eigen verleden, en dat het daarop moeiteloos kon voortborduren.
De stoere mode van dSquared2? Dat was precies wat het merk voor de tiende keer liet zien. De elegante luxe van Salvatore Ferragamo? Inderdaad. Het hielp voor de sensatie ook niet mee dat dé modekleuren voor komende winter sober grijs en bruin zijn.
Soms was die ingetogenheid een verademing. Een ontwerper als Giorgio Armani is vaak op z’n best als hij het simpel houdt en niet gaat experimenteren, en dus had Armani een prettig sterk seizoen. Een grijs bankierspak van Emporio Armani is gewoon een goed pak. Het sluike silhouet dat Roberto Cavalli voor mannen bedacht had, voelde ook prettig ongeforceerd aan, hoewel ook wat bescheiden.
De grootste verrassing bij Cavalli zat op de eerste rij: de herenigde Spice Girls. Ontwerper Neil Barrett? Begerenswaardige kleren, een beetje tussen punk, motorpak en smoking in, maar ook precies wat Barrett al eerder heeft laten zien.
En zo werden zelfs de artistieke uitschieters van Milaan voorspelbaar, want elk seizoen het interessantst: Prada en Jil Sander. Bij Jil Sander, ontworpen door Raf Simons, begon de show met simpele tweed pakken, maar allengs kwamen er jassen, truien en kostuums in hysterische marmerprints en -weefsels op. Fijn voor wie wil opvallen in een sobere winter. Bij Prada, op maandagavond, had ontwerpster Miuccia Prada ‘dikke lol gehad’, zei ze na de show die haast een ode leek aan Helmut Lang, met vreemde bikini’s óver de kleren heen, overhemden met een sluiting op de rug, en supersimpele pakken met een blinde sluiting. Ook mooi: de felgekleurde laarzen.
Maar verder? Een show van Burberry die sprekend op de voorgaande shows leek, met dezelfde nostalgische en militaire referenties. Een collectie van D & G die helemaal opgehangen was aan de Schotse ruit. En bij Versace viel een nieuwe richting te hopen, want daar hebben ze sinds twee seizoenen een nieuw zwaargewicht als rechterhand van bazin Donatella Versace. Maar Versace was vooral klassiek Versace, echter zonder de extravagantie van het merk.
Waarom al die bescheidenheid en visuele soberheid? Is het de ellende op aarde (Irak, Afghanistan, enzovoorts) die de mode doet verstommen?
Het zou kunnen, maar toch gek dat zich dat ineens manifesteert. Een betere verklaring is wellicht de explosieve economische groei in Rusland, China en India. De consument schijnt er conservatief te zijn en zit niet op experimentele mannenmode te wachten. Russen en Chinezen willen Gucci zoals men Gucci kent, Armani à la Armani, en Versace dat lijkt op het reeds bekende Versace. Daar luisteren modemerken naar: gewoon jezelf blijven, niet al te gek doen, en maar hopen dat klanten blijven kopen. Dus de belangrijkste richting bij de modeshows in Milaan was die richting kassa.
