In Mailles proberen zes vrouwen een weefsel te smeden van hun gedeelde verhalen ★★★☆☆

‘We zijn een mangrove-familie’, zegt een van de zes vrouwelijke performers bij de opening van de voorstelling Mailles (weefsel), gepresenteerd op het Holland Festival in Amsterdam. Ze vergelijken zich niet voor niets met deze tropische boomsoort die grotendeels wortelt in water. Ook dit zestal voelt weinig vaste grond onder de voeten. Ze zijn opgegroeid in Europa, maar hebben (voor)ouders in Rwanda, Somalië, Haïti, Ghana of Jamaica. Zij of hun moeders hebben zich ontworsteld aan geweld, onderdrukking en armoede, maar betaalden met de prijs van verweesd voelen. Het water is vervuild door de botten van dode lichamen, de aarde blijkt leem, hoe kun je daarin gezond wortelen zonder verstrikt te raken? Allemaal rinkelen ze met verschillende maten kamelenbellen, maar al snel zorgen gebliep en gestotter voor storing. Totdat een amalgaam van zang, dans en poëzie hen weer verbindt met hun land van herkomst.

Onder leiding van de jonge zangeres en choreograaf Dorothée Munyaneza proberen deze zes vrouwen een weefsel te smeden van hun gedeelde verhalen. Ieder ‘vertelt’ in de eigen discipline. Munyaneza, geboren in Kigali in Rwanda, blinkt uit in dans en diep doorvoelde zang (ze zong mee in de soundtrack van de film Hotel Rwanda uit 2004). De Britse Yinka Esi Graves mengt flamenco met Afrikaanse dans. En de Deens-Somalische dichter Asaa Jama drukt haar pijn uit in spoken word. De vertaling van haar droeve poëzie, in boventiteling, is hard nodig om grip te krijgen op deze vrouwelijke ceremonie. Die wil maar moeizaam een geheel worden. Mailles zou een symfonie van vrouwelijke veerkracht moeten worden, maar het blijven los bij elkaar gebonden stemmen. De afstand tot het grote schouwburgpodium helpt ook niet. ‘We leven!’, zo scandeert een van hen. Maar je voelt die overlevingsdrang slechts in losse vonken.