In La dea fortuna blijven de acteurs altijd overtuigend ★★★☆☆

De Italiaanse Annamaria heeft twee kinderen van verschillende vaders, die allebei uit het zicht zijn geraakt. Wanneer ze naar het ziekenhuis moet om uit te vinden waar haar hoofdpijnaanvallen vandaan komen, brengt ze haar dochter en zoon onder bij een bevriend homostel in Rome. Alessandro en Arturo vangen de kinderen met liefde op, maar de timing had niet slechter kunnen zijn. Na zo’n vijftien jaar samen raakt hun relatie in een diepe crisis.

De Turks-Italiaanse regisseur Ferzan Özpetek is een zwierige filmmaker: hij houdt van warm licht, rijke kleuren, zonsondergangen, opzwepende muziek, dramatische hoogte- en dieptepunten. Daarbij voert hij graag een groot aantal personages op, die hij volgt met een beweeglijke camera. Het leverde hem vooral in zijn begintijd als filmmaker veel lof op, voor films als Hamam (1997) en Le fate ignoranti (2001). De laatste jaren oogstte hij iets minder succes met zijn soms overdadige, zoete stijl.

In La dea fortuna toomt Özpetek zijn hang naar melodrama net voldoende in. Sober is de film niet te noemen: het verhaal voert niet voor niets langs de belangrijkste gebeurtenissen in een mensenleven, te beginnen met een bruiloft die wordt gevierd in het appartement van Alessandro en Arturo. Daar wordt duidelijk dat Alessandro, de jongere van het stel, niet monogaam is. Maar Arturo heeft ook zijn geheimen.

De zorg voor Annamaria’s kinderen, 10 en 12 jaar oud, drijft de zaken op de spits. Valt de relatie nog te redden? Wat mankeert Annamaria? Steeds als het scenario te doorzichtig lijkt te worden, kiest Özpetek een net even andere route. Daarbij blijven de acteurs – op een enkele zwart-witte bijrol na – altijd overtuigend.

Tegen het einde verliest La dea fortuna iets van die overtuigingskracht. Dan dreigt het drama uit te monden in een theatraal sprookje, compleet met heks. Maar de stille slotscènes, ontroerend mooi, trekken dat weer recht.