In Het uur van de wolf werd duidelijk waarom Linda Ronstadt niet écht de Beyoncé van haar tijd werd

De 65-plusser die wilde zwelgen in de sfeer van vloeistofdia’s en mini-jurken werd zaterdag goed bediend. Melig: bij een ‘retrotainmentshow’ van Chantal Janzen op RTL4 met quizvragen over 1968, de BN’ers olijk bepruikt, gestoken in hippiekleren. In de herhaling: de docu Jimi Hendrix – Hear My Train a Comin’ uit 2013, over de jonggestorven zwarte gitarist die een aardbeving veroorzaakte in de popmuziek. En ter bewondering én ontnuchtering, in Het uur van de wolf: Linda Ronstadt – The Sound of My Voice.

Enigszins overdreven kondigde het programma Ronstadt (74) aan als de Beyoncé van de jaren zeventig, aan de Amerikaanse westkust doorgebroken met haar countryrock, waarmee ze wereldhits scoorde als You’re No Good en It’s So Easy. Behalve zijzelf komen – zoals meestal in docu’s over popsterren – collega-muzikanten, producers, platenbonzen en exen aan het woord (die altijd zo vol liefde over de protagonist spreken dat het een raadsel is hoe het ooit tot een scheiding kon komen).

Natuurlijk gaat het over haar onwaarschijnlijke vocale kwaliteiten, onder meer bezongen door gitarist Ry Cooder, singer-songwriters Jackson Browne en Karla Bonoff, countryheldinnen Emmylou Harris, Dolly Parton en bluesrocker Bonnie Raitt. Die laatsten zijn, net zomin als Ronstadt zelf, vrouwen die schromen de scherpe doornen te beschrijven op het pad naar Grammy’s of de Hollywood Walk of Fame.

Ze schetsen het beeld van Ronstadt als een vrouw die hoogst onzeker was, ondanks haar talent en dat nota bene de latere Eagles haar begeleidingsgroep was. Ze wist als ze twee mensen op de eerste rij van de zaal met elkaar zag smoezen dat ze zeiden: ‘Niet om aan te horen!’

Ronstadt hield stand in een ‘vrouwvijandig’ klimaat. ‘Mannelijke muzikanten vonden het niet cool om een vrouw te begeleiden.’ Ronstadt zag rocksterren omringd door ‘managers, groupies en meelopers die ze in alles hun zin gaven. Ze leefden naar hun imago. Geen wonder dat ze allemaal aan de drugs gingen.’ Groot waren de verlokkingen van de nacht, en menigeen volgde het voorbeeld van Keith Richards, Rolling Stones’ erkende grootverbruiker van heroïne. Ook Ronstadt zelf gaf toe aan de verlokkingen van stimulantia (hoe ze weer van de speed af raakte, komt helaas niet aan de orde).

Haar weerzin tegen de muziekindustrie (‘altijd hits draaien, als een wasmachine’) en ‘arena’s waar je de gitaarsolo van vorige week nog kon horen galmen’ deed haar de rockindustrie de rug toekeren. Ze beproefde nieuwe genres: operette, mariachi. Succesvol, maar carrièreswitches die wellicht ook voorkwamen dat ze écht de Beyoncé van haar tijd werd.

De docu eindigt met de door parkinson gevelde Ronstadt, de ziekte die haar ‘de kleuren’ in haar stem ontnam. Zachtjes zingt ze in de huiskamer een liedje mee, zoekend naar de toon maar spatzuiver. ‘Ik vul alleen wat noten in’, zegt ze berustend. Rick Rubin, de producer die met de zieke en oude Johnny Cash de ontroerende reeks American Recordings opnam, zou hier wonderen kunnen verrichten.