In het sterke vierde seizoen van Ozark kalft de sympathie voor de hoofdpersonages steeds verder af ★★★★☆

Soms worden nieuwe tv-series meteen laaiend enthousiast onthaald door critici, die hun himmelhoch jauchzende oordeel dan later iets naar beneden moeten bijstellen, meestal omstreeks dat (altijd lastige) derde seizoen. Met de misdaadserie Ozark is iets anders aan de hand.

Kijk naar de rapportcijfers van de website Rotten Tomatoes, dat de gemiddelde waardering van internationale recensenten bijhoudt: eerste seizoen Ozark: 70 procent, tweede seizoen: 76 procent, derde seizoen: 98 procent, vierde seizoen (nu halverwege): 95 procent.

De sublieme karakterstudie van scheikundedocent annex drugsfabrikant Walter White in Breaking Bad gold als de maatstaf toen Ozark in 2017 op Netflix verscheen. Ozark, wéér een serie rondom zo’n schijnbaar brave burgerman die zich almaar dieper in de drugswereld draait. Dit keer is dat financieel adviseur Marty Byrde (Jason Bateman, tevens een van de regisseurs van de serie).

Op de knietjes, pistoolloop tegen het hoofd, belooft de witwasser extraordinaire uit Chicago nóg meer miljoenen wit te wassen voor het drugskartel van de Mexicaan Omar Navarro. En wel in het fabuleuze natuurschoon van het Ozark-merendistrict in Missouri, ook wel bekend als de ‘redneck-rivièra’. En zo verkast Byrde met zijn twee kinderen en overspelige echtgenote Wendy (Laura Linney) naar de ietwat achtergebleven streek om zakken drugsgeld te investeren in lokale etablissementen: een bar, een striptent, een bootcasino. Wat dan weer de aandacht trekt van corrupte sheriffs, diverse trailerbewoners en lokale opiumverbouwers, die niet per se vriendelijk zijn voor mensen van buiten.

Een heerlijk geacteerde serie vol impulsieve personages, waarin Marty en Wendy Byrde met de rug tegen de muur de ene na de andere niet altijd even waarschijnlijke criminele haarspeldbocht nemen. Dat alles terwijl zij in een permanente huwelijks- en gezinscrisis verkeren. Amusant? Zeker. Verder sloeg Ozark geen vernieuwende weg in. De serie nestelde zich met de eerste seizoenen veilig in de subtop van het Amerikaanse misdaadgenre, een trede of wat lager dan een serie van het kaliber van The Sopranos.

Wat is er veranderd, of beter, in dat vierde en definitieve seizoen? Eigenlijk niet zo gek veel. Behalve dat de schrijvers de sympathie voor de personages behendig verleggen. Die voor de Byrdes kalft steeds verder af. De vrouwelijke personages klimmen ondertussen op in de misdaadhiërarchie. Zoals de goedhartige trailerbewoonster Ruth (Julia Garner) en de heroïne-matriarch Darlene (Lisa Emery). In de komende en laatste reeks afleveringen wordt nog een zus van de Mexicaanse kartelleider verwacht, die vermoedelijk net zo weinig vergevingsgezind zal zijn als haar zachtsprekende broer Omar.

Ook de komische ondertoon van de serie komt in dit vierde seizoen iets meer naar voren. Met dat wonderlijke flegmatieke genie Marty, van wie nooit duidelijk wordt wat hem nou drijft, behalve gegoochel met cijfers. En Wendy, die almaar meer opgaat in haar rol als liaison tussen de onder- en bovenwereld. Niemand kan zo verrukkelijk liegen en vals lachen als zij: Laura Linney op haar allerbest. Ze willen uit de misdaad stappen, zodra dat veilig kan. Ook voor de kinderen, natuurlijk. Maar kúnnen ze nog wel zonder misdaad?