In het slot van The Good Place valt alles op meesterlijke wijze op zijn plaats ★★★★☆

Er waren momenten dat The Good Place niet meer helemaal mijn volle aandacht had. De filosofische comedyserie van Michael Schur over het leven na de dood, waarvan eind januari na vier seizoenen de 53ste en laatste aflevering op Netflix verscheen, had zichzelf af en toe in een Gordiaanse knoop van verhaaltechnische paradoxen gelegd. In het eerste seizoen, waarover we eerder lovend schreven, arriveert Eleanor (Kristen Bell), na een ongeluk met supermarktkarretjes, in de hemel die hier ‘the good place‘ wordt genoemd. Het is haar meteen duidelijk dat hier een administratieve vergissing is begaan, want haar hele levensloop heeft haar voorbereid op ‘the bad place’.

Aan het slot van dit eerste seizoen, waarin Eleanor en haar posse van verdwaalde zielen de krachten hebben gebundeld met architect en gevallen engel Michael (Ted Danson), wordt het hele plot binnenstebuiten gekeerd en wordt alles wat je denkt te weten over televisieseries en -personages tegen je gebruikt. Maar hoe buitenissig de gebeurtenissen ook zijn aan gene zijde, The Good Place is uiteindelijk een verkenning van wat je kunt doen om een goed mens te worden. Het feit dat Eleanor in ‘the good place’ valt voor filosofiedocent Chidi (William Jackson Harper), een professionele twijfelaar, geeft maker Michael Schur het excuus om elk dilemma te voorzien van citaten van de grote denkers.

Ergens in seizoen drie rijst het gevoel dat je als kijker zelf in een onoplosbaar dilemma bent terechtgekomen. Maar met terugwerkende kracht maakt het slotseizoen, en vooral de meesterlijke 53ste, extra lange laatste afleveringThe Good Place voorgoed (ja, voor altijd en eeuwig) tot een van de beste comedyseries uit de recente televisiegeschiedenis.

Als in het slotseizoen (let op: spoilers) onze hoofdpersonen dan eindelijk op een plek zijn beland die ze na hun avonturen hebben verdiend, komen ze erachter dat het eeuwige leven ernstige nadelen heeft. Is juist het naderende einde niet de voornaamste drijfveer in een mensenleven? Wat te doen als je klaar bent met die lijst van plannen? Als je alle talen spreekt, meubels kan maken, gamerecords hebt gebroken en de schade aan dat ene Jezusfresco hebt hersteld; wat te doen met de leegte waar je dan in staart? Het eeuwige leven is niet meer dan een variant van de hel. Dan helpt het als er toch een ontsnappingsroute bestaat, om vanuit het eeuwige leven simpelweg in de grote vergetelheid te stappen, door een poort in het bos. Het levert absurdistische, maar ook onverwacht roerende scènes op.

Michael Schur, veteraan van veel langlopende televisieseries (van Parks and Recreation tot Brooklyn Nine-Nine) heeft hiermee niet alleen het perfecte slot van zijn eigen serie gemaakt, hij geeft de kijkers ook een boodschap mee over hun favoriete televisiepersonages: laat ze los.