In het beklemmende Ohgirl! toont Antonin Rioche de schaduwkanten van een dansersbestaan ★★★★☆

Het is verraderlijk om bij virtuoze dansers te vermoeden dat ze zo zelfverzekerd en energiek in het leven staan als hoe ze overkomen op een podium, met hun getrainde lichaam als flexibel instrument. Antonin Rioche (28), een jonge choreograaf en filmmaker die danste bij grootheden als Sidi Larbi Cherkaoui, Sasha Waltz en Olivier Dubois, heeft in zijn eigen werk een scherp oog voor de schaduwkanten van een dansersbestaan. Vooral de ongezonde drang om in confrontatie met die vermaledijde studiospiegel altijd verbeterpunten te zien. In de (gestreamde) voorstelling Glitter (2021) jongleerden vier topdansers met hun haat-liefdeverhouding met roem en schijnwerpers. In Ohboy! (2017) dook hij in de eenzaamheid van een rondreizende freelancedanser.

Met steun van Korzo en Nederlands Dans Theater presenteert hij nu de vrouwelijke evenknie, het beklemmende Ohgirl!, alternerend gedanst door Arika Yamada en Adi Amit. Met weinig meer dan uitgetrapte hakken, een hemel van 24 ongrijpbare spotjes en een kille kantinestoel doolt deze vrouw rond in haar vicieuze cirkel. Er klinkt onheilspellend gezoem; geroezemoes mengt zich met indringend geschraap. Een vrouwenstem verhaalt hoe haar energie weglekt en haar kameleontische gedrag haar dirigeert richting depressie. Yamada kronkelt knap weg onder haar eigen schaduw. Ze probeert zich aan alles te onttrekken, haar blouse, haar lipstick, haar spiegelglimlach. Het is te prijzen dat Rioche niet kiest voor een bevrijdend slot, al mag Yamada zich wel kort laven aan de krachtbron van Nina Simones beroemde protestlied waarin de zangeres een trots thuis vindt in haar zwarte lichaam. Het enige dat in de krap een uur durende solo bevreemdt is het karige resultaat – een ruimvallende, sobere blouse – van de samenwerking met modeontwerper Jan-Jan van Esche. Al kan Yamada haar jaloersmakend afgetrainde lichaam daarin wel royaal verhullen.