In ‘De Vestdijkkroniek’ veel aandacht voor de correspondentie die Vestdijk voerde met zijn geliefde

Vijfentwintig jaar geleden al was de man ‘die sneller schrijft dan God kan lezen!’ (Adriaan Roland Holst), bijna vergeten. Honderd jaar na zijn geboorte dreigt Simon Vestdijk de vergetelheid in te tuimelen, schreef Aleid Truijens in 1998 in de Volkskrant.

‘Scholieren weten niet meer wie hij was, hun docenten lezen hem niet meer. De 52 romans werden vakkundig verramsjt.’ Vestdijk-klassiekers als Terug tot Ina Damman en De koperen tuin ‘staan te vergelen op de schappen van de boekhandel.’

Een kleine kring, verenigd in de Vestdijkkroniek, legt zich er niet bij neer. Het blad verscheen vijftig jaar geleden voor de eerste keer, nummer 141 verscheen onlangs. De motor is al die jaren hetzelfde gebleven: Simon Vestdijk (1898-1971), Fries en veelschrijver. Er staan rond de tweehonderd boeken op zijn naam.

Om het beeld af te maken: hij werd ‘de kluizenaar uit Doorn’ genoemd en zette, om niet door de herrie van overvliegende straaljagers te worden gestoord, tijdens het schrijven zijn stofzuiger aan, een Nilfisk. Die trekt in het Literatuurmuseum in Den Haag tot op de dag van vandaag veel bekijks, dat nog wel.

De Vestdijkkroniek richt zich op hardcore literatuurliefhebbers en Vestdijkadepten. De vraag hoe dat kan, een tijdschrift met zo’n lange looptijd over een schrijver die steeds meer naar de marges verschuift, wordt beantwoord door voorzitter Hans van Velzen van de Vestdijkkring. Naast de veelzijdigheid en de omvang van het werk van Vestdijk is er de ‘inzet en de kwaliteit van de redactie die ons altijd weer interessante en prettig leesbare afleveringen voorschotelt’.

Een rode is draad is al heel lang de intieme correspondentie die Vestdijk voerde met zijn geliefde, Henriëtte van Eyk. Wim Hazeu plaatst het 27ste deel. Vestdijk werkt in april 1952 aan een roman die Op afbetaling zou gaan heten, en schrijft tussendoor voor het Algemeen Handelsblad een recensie over La deuxième sexe van Simone de Beauvoir.

‘Ik heb het boek erg critisch behandeld, maar bewonder het toch in hoge mate. Wel krijg ik de indruk dat zij van het lesbianisme niet geheel afkerig is’.

In de rubriek ‘Rubrieken’ wordt Remco Campert geciteerd, zonder twijfel met grote instemming van de voltallige redactie: ‘Als ik aan echte auteurs denk, dan denk ik aan Vestdijk en Hermans, mensen die hun vak waanzinnig ernstig nemen’. Op de cover is de geliefde schrijver zelf te zien op een tekening van Michiel Wijdeveld, werkend op een Remington-schrijfmachine, nóg zo’n bekend attribuut.