In de fantastische serie ‘Severance’ weet niemand buiten kantooruren wat voor werk hij doet ★★★★★

Dat Severance een van de beste series is van de streamingdienst van Apple, laat de ironiemeter al meteen in het rood uitslaan.

Het Engelse woord severance heeft een waaier aan betekenissen, maar in de titel van het fantastische nieuwe dystopische drama op Apple TV Plus verwijst het naar een specifieke medische procedure, uitgevoerd door Lumon Industries. Op vrijwillige basis kunnen werknemers van het fictieve biotechbedrijf een chip laten inbrengen die een harde scheiding (severance) aanbrengt tussen kantooruren en daarbuiten.

In de labyrintachtige ruimte van het bedrijf weet je niet wie je daarbuiten bent; buiten weet je niet wat je binnen de muren uitvoert. Je innie kent je outie niet en andersom, in het lingo van de serie. Dat Severance een van de beste series van de jonge streamer Apple TV Plus is, onderdeel van tech-gigant Apple Inc., laat de ironie-meter natuurlijk al meteen in het rood uitslaan.

Voor het bedrijf lijken de voordelen duidelijk. Severance creëert totaal toegewijde kantoorslaven, die nooit bedrijfsgeheimen zullen lekken, want ze hebben nu eenmaal geen idee wat ze tijdens kantooruren doen. In de serie volgen we, binnen en buiten, aanvankelijk Mark Scout (Adam Scott, bekend voor liefhebbers van de comedyklassieker Parks and Recreation). Voor hem is de ingreep een ogenschijnlijke uitweg uit de rouw waarin hij na de dood van zijn vrouw gedompeld is.

Wat meteen in het oog springt, is de spectaculaire vormgeving van de serie, waarbij vooral de ingewanden van Lumon Industries een schier eindeloos kantoortuinenlabyrint lijken. Dat wordt nog eens geaccentueerd door de fraaie, minimalistische muziek van Theodore Shapiro. En terwijl de Severance-technologie sciencefiction is, is er voor het uiterlijk van het kantoor, inclusief de bonkige computers met monochrome beeldschermen, weer gekeken naar de jaren tachtig en negentig. De makers meldden al dat hun grote voorbeeld het kantoor uit het meesterwerk Playtime van Jacques Tati is; een glimmende, glazen gevangenis voor de werkbij.

En wat doen ze daar eigenlijk, bij Lumon Industries? Mark en zijn kleine team kijken naar cijferreeksen op hun scherm, groeperen getallen waarbij ze zich ‘angstig’ voelen en dumpen die dan in een reservoir. Heel specifiek, en tegelijk totaal abstract. Het hele zogenaamde werkproces lijkt een metafoor voor hoe mensen naar techbedrijven kijken; die gigantische molochs, die aan de buitenkant een nieuwe wereldorde presenteren met hun glanzende gadgets en algoritmen, maar vooral verantwoordelijk zijn voor een duistere onderstroom. Want wat gebeurt er met je data; is dat niet even ondoorzichtig als het geschuif met cijferreeksen bij Lumon?

Vanaf de eerste aflevering blijft Severance verrassen met de richting die het verhaal neemt. Met de nagelbijtende slotaflevering zijn er nog talloze kwesties openstaand. Je kunt ook zeggen dat het verhaal dan pas echt goed is begonnen, als sommige van die innies eindelijk ontdekken wie ze daarbuiten zijn. En laten we nog even stilstaan bij de topacteurs die langskomen, met John Turturro en Patricia Arquette voorop, met een schitterend klein rolletje voor legende Christopher Walken.

Al in de eerste aflevering, als de wereld van Severance zich aan ons ontvouwt, ontstaan de eerste barsten in het glimmende oppervlak van Lumon Industries. Er arriveert een nieuw lid van het team (de geweldige Britt Lower als Helly Riggs) die zich anders dan haar mannelijke collega’s niet bij de spelregels van het bedrijf wenst neer te leggen, en Mark Scout wordt buiten benaderd door een man die zich voorstelt als zijn beste vriend binnen de muren. Het veroorzaakt een mentale aardverschuiving die steeds surrealistischer trekken begint te krijgen. We kunnen niet wachten op het tweede seizoen.