In ‘Dans is lekker ritmisch bewegen op muziek’ is er niets dat níét danst ★★★☆☆

Alles danst. In de nieuwe 12+-voorstelling van Jetse Batelaan bij Theater Artemis is er niets dat niet danst. Het decor (een met zwart plastic afgeplakte ruimte), de spelers, de stem uit de lucht en de muziek, alles beweegt ritmisch door de tijd. De voorstelling heet niet voor niets Dans is lekker ritmisch bewegen op muziek.

Deze keer gaat Batelaan verder dan ooit in zijn verlangen om tegendraadse antikunst te maken voor jongeren. Minimalistischer wordt jeugdtheater niet. Tegelijk, en dat is best knap, blijft het een toegankelijk, snel en grappig uurtje theater. Daarin is de beat van componist Toben Piels discostamper consequent de baas. We zijn, kortom, in een club en daar geldt maar één regel: ‘Dance!’

Drie figuren verschijnen vanachter het plastic. Het zijn drie ouders die hun kind komen ophalen, aanvankelijk heerlijk stram en stijf gespeeld door Elias De Bruyne, Tjebbe Roelofs en Esther Snelder. Maar de kinderen komen niet. En langzaam maar zeker worden ook de ouders ingepakt door het discomonster. Eerst beweegt een vinger, dan een arm, ten slotte geven ze zich volledig over.

Dat is het hele verhaal hier. Batelaan tovert onderweg nog een aantal spannende verrassingen uit zijn absurdistische hoed. We zien de verschillende stadia die de ouders moeten doorlopen om te veranderen van een denkend subject in een dansend object. De muziek neemt af en zwelt weer aan, harder dan ooit. We zien de overgave, de schaamteloosheid en ten slotte hoe de lichamen volkomen samenvallen met de pulserende omgeving. Dit is geen jeugdtheater maar jeugdperformance-art.