In Cannes loop je van de ene (pr-)stunt in de andere

Een pr-ideetje om de kleine film onder de aandacht te brengen. Helaas. De actie werd weggevaagd door een andere stunt. Cannes kleurde dit weekeinde niet rood, maar groen. Shrek 2 ging in wereldpremière. Op de boulevard werden daarom duizenden groene Shrek-oortjes uitgedeeld. Iedereen liep ermee rond - jong en oud, dagjesmensen en journalisten.

Voor de Iraanse regisseur Abbas Kiorastami moet de parade van groene oren een gruwel zijn geweest. In 10 on Ten stelt hij dat de Amerikaanse film het collectieve geheugen van de wereld annexeert. 'De kracht van de Amerikaanse cinema is groter en nóg problematischer dan die van het Amerikaanse leger - omdat film het massa-publiek besmet met de Amerikaanse manier van denken.'

De dubbelhartigheid van Cannes - de bakermat van de cinefilie én een platform voor Hollywood - is dit jaar ook af te lezen van het festivalaffiche. Daarop staat een klein meisje in een zomerjurk. Maar haar schaduw is onmiskenbaar die van Marilyn Monroe, die probeert haar opwaaiende jurk omlaag te houden. Droomt het meisje ervan in prachtige, kunstzinnige films te spelen? Of wil ze een Hollywood-ster worden; een icoon, aanbeden door de hele wereld?

De klassieke scène met de opwaaiende jurk uit The Seven Year Itch wordt ook geciteerd in de technisch verbluffende, maar verder tegenvallende animatiefilm Shrek 2, de opvolger van de Oscarwinnaar uit 2001. Als prinses Fiona met haar tranen een boosaardige fee heeft doen verschijnen, verandert die haar heel kort in Marilyn Monroe. Ten slotte leert Fiona dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet: liever groen en gelukkig met Shrek, dan het uiterlijk van Cameron Diaz (die haar stem aan Fiona leende) en een huwelijk met een leeghoofd.

Diaz, Mike Myers (de stem van Shrek), Eddie Murphy (de luidruchtige ezel), Antonio Banderas (de gelaarsde kat) en Julie Andrews (de fee) luisterden in Cannes de galapremière van Shrek 2 op. Geduldig poseerden de sterren, hand in hand met Shrek (een man met een enorm masker op zijn hoofd), voor de ontelbare fotografen. Producent Jeffrey Katzenberg telde zijn zegeningen. Of zijn film kans maakt op de Gouden Palm durfde hij niet te zeggen, maar 'uitgenodigd worden door het festival is al een overwinning'. Het is voor het eerst in de 57-jarige geschiedenis van het festival dat een film én het vervolg voor de belangrijkste competitie zijn geselecteerd.

In stilte ging de nieuwe film van Jean-Luc Godard in première: Notre musique, een indrukwekkend essay in drie delen. Het eerste deel, hel, is een duizelingwekkende compilatie van beelden van slagvelden van alle tijden - cowboys en indianen, F16's en tanks, in kleur en zwartwit, uit films en uit journaals. Het lange tweede deel, vagevuur, speelt in hedendaags Sarajevo, waar Godard zelf een college geeft vol aforismen en paradoxen, over shot en tegenshot (het principe van de cinema), over oorlog en vrede, over geschiedenis en de toekomst. In het derde deel, paradijs, vindt een meisje vrede aan het water, op een strandje dat wordt bewaakt door Amerikaanse soldaten.

Allesbehalve gemakkelijke kost, en de respons na de persvoorstelling was dan ook tam. Wellicht is een onvervalste Godard ook wat veel gevraagd aan het einde van een weekeinde waarin de nadruk lag op borrels, parties, en schranspartijen.

Filmstudio Miramax liet op een 20 miljoen dollar kostend jacht zangeres Alicia Keys een exclusief samenzijn opvrolijken; MTV had George Clooney en Elizabeth Taylor ingevlogen; ter ere van Mondovino werden peperdure Franse premiers cru opengetrokken; de Belgen serveerden in een afgehuurde beachclub Vlaamse frites.

Michael Moore, wiens Fahrenheit 911 vandaag in première gaat, heeft geen feest nodig om de aandacht op zich te vestigen. Waar de Amerikaan gaat, zijn camera's. Met de anti-globalist Jose Bove sloot hij zich op de Croisette aan bij de protesterende 'intermittents', de parttimers in de culturele sector. 'Wij vechten dezelfde strijd tegen exploitatie', riep Bove. 'In elk land heb je dezelfde problemen', wist Moore.

Engagement of marketing - dat is de vraag. Toen de protestacties niet veel later uit de hand liepen, was Moore nergens meer te bekennen.