In Betty zwiert de kijker mee met een groep skatende meiden over de straten en bruggen van New York ★★★★☆

Documentairemaker Crystal Moselle kijkt altijd goed om zich heen. Zo was ze op straat in Manhattan een aantal jongens tegengekomen gekleed als de personages uit de film Reservoir Dogs, een ontmoeting die zou leiden tot haar succesvolle documentaire The Wolfpack. Ook haar volgende project begon met een ontmoeting, ditmaal in de G-trein in Brooklyn, waar ze gefascineerd raakte door de uitbundige conversatie en stijl van twee jonge vrouwelijke skaters, Nina Moran en Rachelle Vinberg, behorend tot een skateboardgroep die zich Skate Kitchen noemde. De ontmoeting leidde in eerste instantie tot de korte film That One Day (2016), waarin de skaters een gefictionaliseerde versie van hun eigen levens spelen.

Het thema van de korte film – hoe vindt een groep meisjes elkaar in de door jongens gedomineerde skatescene van New York? – werd in 2018 uitgebouwd tot het charmante Skate Kitchen, een film die in zijn ongepolijstheid wel werd vergeleken met een klassieker als Kids (1995) van Larry Clark, dan niet met zelfdestructie, maar met vriendschap als centraal thema.

En nu is er Betty, een zesdelige serie (korte puntige afleveringen van een half uur) van HBO, weer met Moran en Vinberg, en terugkerend naar de beginjaren van hun vriendschap. ‘Betty’s’, zo worden de meisjes geringschattend genoemd op straat, en is dus een geuzennaam, net als Skate Kitchen. Je kunt de skaters geen amateur-acteurs meer noemen, inmiddels hebben ze heel wat filmervaring, maar Moselle houdt goed vast aan haar documentaire, ongepolijste stijl, waarbij je het gevoel hebt dat de camera aan het hangen is – lekker met de meiden. De eindeloze gesprekken lijken op het moment zelf te ontstaan en klinken alsof er doorleefde ervaringen achter schuilgaan.

Elke aflevering bevat een kleine dramatische kern, van een nacht in een politiecel tot aan liefdesperikelen, en de rode draad van de vriendschap tussen meisjes die binnen hun collectief alles vinden wat ze elders missen. Maar de scènes waarin de groep over de straten en bruggen zwiert, op weg naar hang-outs in skate- en andere parken, zijn al fascinerend genoeg. Die zoektocht naar bevrijding en solidariteit heeft weinig meer nodig dan de manier waarop Moselle de groep, evenveel delen onzekerheid als stijl, in beeld brengt, alsof ze Manhattan en Brooklyn onderwerpen door koninginnen van het asfalt te worden.

Maar in de loop van de zes afleveringen krijgen we genoeg mee van de individuele leden van de groep om ze echt te leren kennen, en om steeds beter te begrijpen wat ze bij elkaar zoeken. De serie opent met een poging om via Instagram een vrouwen-skatesessie te organiseren, en als in de slotaflevering alle meisjes-skaters van de stad zich lijken te hebben verzameld, wordt het vanzelf een triomftocht die niet lang genoeg kan duren.