'Ik wil iets kwijt over normen'

Minco Eggersman zingt in Waterland: 'Zal Nederland nog wijken van hetpad dat reeds de norm en de traditie heeft veracht?' Het klinkt als eenpleidooi voor de tijd dat normen en waarden nog niet in eenverkiezingsprogram werden vastgelegd. Andere tekst: 'Het woord opzij, hetis alsof de dijken zijn doorboord.' Bijbelse normen en waarden? In hetUtrechts cultureel podium Ekko legt tekstschrijver Eggermans uit: 'Voor''het woord'' moet je niet per se de bijbel lezen, maar alle autoriteitenwaarvan veel Nederlanders zich de laatste jaren overdreven sterk hebbenafgekeerd.' Voor de goede orde: hij stemt ook geen CDA.

Laat onverlet dat het nieuwe album van het popfolkduo At The Close OfEvery Day (ATCOED), Minco Eggersman en Axel Kabboord, een zucht is naar hetmythische aangeharkte bestaan van, inderdaad, de jaren vijftig. Eggersman:'Ik wilde graag een album maken over vroeger, over hoe iemand als mijngrootvader nu terugkijkt op zijn jonge jaren.'

De geluiden van weleer, het derde album van het duo dat meerdere malenhet best bewaarde geheim van de Nederlands popmuziek werd genoemd, is eenwonderlijke productie. De band had een fragment van Christus' bergrede alop muziek gezet op het debuutalbum Zalig zijn de armen van geest, dat voorde rest uit Engelstalige liedjes bestond. En hun tweede cd Silja Symphonydie handelde over de ramp met de veerboot Estonia in 1994, werd door VPRO's3voor12 uitgeroepen tot beste Nederlandse plaat van 2004.

Het stichtelijke en het engagement ontmoeten elkaar nu in een albumvormgegeven als een liedboek met leeslint en draagt, als parafrase op Hetliedboek voor de kerken, de ondertitel Het liedboek voor de mensen. De taalis archaïsch, de simpel trage folkpopliedjes onopgesmukt en de tekstenademen dezelfde nuchtere poëzie van een liedjesschrijver als Spinvis. Diezingt trouwens mee in het melancholische Hellend vlak. Het is dezelfdemelancholie die rondwaart in De zee en Ko, waarin Ko tot de conclusie komtdat hij nooit van de zee heeft mogen ontvangen. 'Doch hij bidt telkensweer, hij leegt het net van zijn verlangen.' De weemoed van Eggersman isniet inktzwart, want de fascinerende kleinoden over menselijk falen,twijfel en onzekerheid dienen 'ter ontspanning en bemoediging, vooriedereen, elke dag.'

God wordt nergens genoemd maar een religieuze ondertoon loopt als eendraad door het album. Eggersman: 'Maar het gaat te ver het een religieusalbum te noemen. God is een onderdeel van mijn leven, net zoals mijn vrouwen mijn werk. Dus komt dat heel natuurlijk terug in mijn liedjes. Religieheeft de laatste tijden een slechte reputatie gekregen, maar ik ken genoegmensen die, net als ik, goede herinneringen hebben aan het kerkbezoek vanhun jeugd. Het geeft mij een bepaalde vastigheid en een verwachting. En diezie je niet terug in het alledaagse leven.'

En Eggersman is ook geen onverbeterlijke nostalgicus. Hij heeft zijni-Pod, hij heeft zijn laptop. 'Maar ik ben tegelijkertijd ook heel sterkvan mening dat er vroeger inderdaad bepaalde normen en waarden heersten dienu overboord zijn gegooid. Zonder nu meteen de Bono of de Balkenende uitte willen hangen, wil ik daar op een persoonlijke manier iets over kwijt.'

Zijn hunkering naar vastigheid slaat over naar de personages in zijnliedjes. Een vaag besef dat dat verlangen al ijdel kan zijn, vormt huntragiek terwijl ze verkeren in dat stadium waar rouw voorlopig nog wordtverdrongen door hoop. En Eggersman zingt: 'Wanneer mijn stem verstomt enmijn wanhoop nader komt, zend ons dan de adem, want wij sterven, want wijsterven.' Troost?

'Tja, ik kan natuurlijk wel vrolijk 'yeah yeah' zingen, maar daar gaathet niet om. Het zingen op zich is voor mij niet belangrijk. Ik wil ietsvertellen. Het effect is veel groter als ik dat duidelijk en eerlijk doezonder doekjes er om te winden. Trieste liedjes troosten meer danvrolijke.'