Ik ben genezen, en dat is een uiterst wankel bruggetje naar een collectie gedichten van J. Bernlef

Vorige week werd ik op een ochtend ziek wakker. Ziek is zwak uitgedrukt, want bij elke beweging die ik maakte verging ik van de pijn. Ik bleef dus zo stil mogelijk liggen. Om me enigszins bezig te houden luisterde ik naar de radio, onderbroken door hazenslaapjes. Onder de deskundige leiding van mijn dokter knapte ik langzaam op en nu ik dit schrijf ben ik genezen. Het is achter de rug. En dit is een uiterst wankel bruggetje naar Achter de rug - gedichten 1960-1990 van J. Bernlef (1997). Tijdens mijn ziekte dacht ik ook weleens aan mijn dood. Van Bernlef het gedicht 'Het gat van de deur':

Waarom een lege kamer

terwijl je vrienden en geld

zelfs voor een zitkuil

waarom dan toch een kamer leeg?

Het is een droom die

niet gedroomd dan in

de ochtend van mijn overlijden

bij het krieken van de eerste dag

dat ik er niet meer was

Naar binnen kijken door dat raam

en niets meer weten maar zien

dat alles er nog staat net zo

de tafel, stoelen, het lege whiskyglas

de anderen voor altijd op het punt

van binnenkomen.

En wat pijn betreft, 'Een chirurg weet van geen pijn':

Stuurloos staart hij naar de patiënt

hoe de pijn vrij te krijgen

los te maken in heldere cesuren

wat voor hem onzichtbaar blijft

Hij snijdt in wat zeer zichtbaar is

een bloederige troep: de mens

in zijn algemeenheid beent hij

zorgvuldig uit

Gaaf en glanzend onder de operatielamp

restanten van actief: de patiënt is bevrijd

van zijn pijn maar hij, het heft in handen

hem is zij opnieuw ontsnapt.