I, Tonya, The Taking of a Picture en Hannah: dit is de nieuwe culturele oogst van deze week

1. Film: I, Tonya

Regie Craig Gillespie.

I, Tonya is een biopic over kunstschaatser Tonya Harding. Haar ex-echtgenoot huurde ooit iemand in die Tonya's rivale Nancy Kerrigan met een metalen staaf op haar knie sloeg, om haar uit te schakelen voor de Olympische Spelen in 1994. Wat voorafgaat aan dit 'incident' is interessanter. Harding was als meisje al minstens zo goed als de rest en stukken sterker, maar als 'white trash' past ze niet tussen de tuttige ijsdansmeisjes. I, Tonya is geen verhaal waarin de underdog zichzelf weet te bewijzen; de film onderstreept dat het niet uitmaakt wat je wel of niet kunt als de media en het publiek hun oordeel al klaar hebben. I, Tonya is prettig verwarrend en roept vragen op over roem, slachtofferschap, media, sensatiezucht en de behoefte aan rechtlijnige verhalen.

2. Beeldende kunst: The Taking of a Picture, Sometime Somewhere

Flatland Gallery. Amsterdam, t/m 31 maart.

Lang stiltstaan bij één foto lijkt iets uit de krochten van de vorige eeuw. De Nederlandse regisseur David Verbeek (1980) maakte er een film over, An Impossibly Small Object. Die is als installatie, onder de titel The Taking of a Picture, Sometime Somewhere nu te zien in galerie Flatland in Amsterdam. Wat kan één foto aan verhalen oproepen? Wat zegt een foto over de fotograaf? Die vragen onderzoekt Verbeek in een beeldgedicht waarbij hij terloops heen en weer springt tussen foto en werkelijkheid.

^{Sacha Bronwasser}

3. Film: The Shape of Water

Regie Guillermo del Toro.

The Shape of Water speelt zich af in het gesegregeerde Amerika van 1962. Elisa werkt als schoonmaakster in een onderzoeksinstelling. Tijdens het schoonmaken van een waterbassin komt ze in aanraking met een gevangen zeemonster: er ontstaat een romance en samen zetten ze een ontsnappingspoging op touw. Regisseur Del Toro laat het vooral aan je eigen fantasie en ontvankelijkheid over of de romantiek daadwerkelijk overslaat.

^{Kevin Toma}

4. Theater: Olijven moet je leren lezen

Door Ellen Deckwitz en Corrie van Binsbergen. Tournee t/m 25 maart.

Olijven moet je leren lezen is een soort muziektheatrale beginnerscursus poëzie, gebaseerd op Deckwitz' gelijknamige bundel. Op geestige, persoonlijke wijze voert ze de toeschouwers mee langs haar eigen ontdekking van de poëzie. Wanneer Deckwitz voordraagt transformeert ze tot een magnetisch performer, die de woorden laat tollen, buitelen, opstijgen en overweldigen. Hemelhoog opgetild wordt ze, door de poëzie.

^{Herien Wensink}

5. Film: Marlina the Murderer in Four Acts

Regie Mouly Surya.

Een feministische western, zo werd Marlina the Murderer vorig jaar getypeerd na de première op het filmfestival van Cannes. Dat dekt de lading behoorlijk, maar de Indonesische regisseur Mouly Surya geeft wel een eigen draai aan het westerngenre. Haar derde speelfilm is een mooie mix van plattelandsdrama en noodlotskomedie, waarin poëtische momenten en absurde humor elkaar afwisselen.

^{Pauline Kleijer}

6. Film: Hannah

Regie Andrea Pallaoro.

In zijn tweede speelfilm volgt de Italiaanse regisseur Andrea Pallaoro de zwijgzame Hannah (Charlotte Rampling), een vrouw van eind 60. Ze gaat naar haar theaterclubje, kookt, gaat naar bed en de volgende dag levert ze haar echtgenoot af bij de gevangenis. Hannah komt door de misdaad en gevangenschap van haar man steeds verder in een isolement en raakt minstens zo gevangen als hij. Als Hannah kan Rampling raadselachtig zijn. Er is een pantser, én een zweem van kwetsbaarheid. Er is emotie, net niet volledig weggestopt. Dat maakt kijken naar Hannah een oefening in empathie.

^{Floortje Smit}