Review
Hunger Games: 'Spannend en ontroerend; waardige opvolger Harry Potter'
Harry Potter is afgelopen, de Twilight-serie nadert het einde: geen wonder dat Hollywood naarstig zoekt naar een volgende melkkoe. Welke tienerserie met fantasy-elementen kan die andere twee qua populariteit evenaren? Sciencefictiondrama The Hunger Games, volgens een uitgekookte marketingcampagne. En dat kon nog wel eens kloppen ook.
Ook hier ligt een in Engeland en Amerika reeds succesvolle young adult-boekenserie aan de film ten grondslag. De ouders die al moeite hadden met dat ene stervende belangrijke personage in Harry Potter kunnen de borst nat maken: The Hunger Games draait om een jaarlijkse wedstrijd waarin 24 pubers van 12 tot 18 jaar elkaar in een afgesloten gebied tot op de dood bevechten, voor het oog van televisiecamera's. Het is een straf voor een jaren geleden uitgevochten oorlog in de voormalige Verenigde Staten, die verworden is tot een combinatie van een gladiatorengevecht en de ultieme realityshow.
Zoiets is al opzienbarend in een jeugdboek, maar dat de makers erin zijn geslaagd dit om te vormen tot een tienerfilm is misschien nog wel wonderlijker. Regisseur Gary Ross (Seabiscuit, Pleasantville) laat hooguit flitsen van slachtingen zien, maar toont wel genoeg om het gruwelijke van de spelen invoelbaar te maken.
Ruwe diamant die weigert te pleasen
Even belangrijk als die spelen, is de aanloop ernaartoe. De film volgt een van de gedwongen kandidaten, Katniss Everdeen, afkomstig uit het kansloze, straatarme District 12. Het is een prachtige rol van Jennifer Lawrence, die in arthousesucces Winter's Bone al precies zo'n meisje neerzette: een ruwe diamant die weigert te pleasen, en eerder opvalt door haar stugge onverzettelijkheid dan door haar schoonheid. Hoewel ze uitstekend kan jagen, lijkt ze bij voorbaat kansloos: net als in elke talentenshow is populariteit bij de kijker hier misschien wel belangrijker dan vaardigheden.
Het tweeëenhalf uur durende The Hunger Games is afwisselend ontroerend, spannend en visueel overdonderend. Ross laat de armoede waar Katniss vandaan komt hard botsen op de extravaganza waar ze terecht komt: de decors en kostuums vormen een originele, kleurrijke combinatie van Alice in Wonderland-design, dictatoriale architectuur en 18de-eeuwse pruikenmode.
Acteurs als Stanley Tucci en Toby Jones spelen hun bijrollen met aanstekelijk plezier. Ross neemt de kijker prettig serieus: geen moment wordt het publiek overvoerd met informatie, omdat hij erop vertrouwt dat het ook zelf kan nadenken. Maar nog fijner is dat The Hunger Games ook qua thematiek wel wat aandurft. Dit legt genadeloos de wreedheid bloot die schuilt achter talentenjachten, het stelt vragen over politici en de mensen die zij hun oorlogen laten uitvechten.
Het maakt het verband tussen ongelijkheid en opstand inzichtelijk en toont hoe je via de televisie een groot publiek kunt bespelen. Orwelliaanse, actuele thema's zijn het, aantrekkelijk verpakt voor tieners - voor een Hollywoodfranchise is dat eigenlijk nog opmerkelijker dan bij de bij bosjes stervende pubers.
