Home At The End Of The World

Over A Home at the End of the World, het speelfilmdebuut van theaterregisseur Michael Mayer, doet een anekdote de ronde. Een naaktscène, met een frontaal shot van de Ierse hunk Colin Farrell, zou zijn geschrapt omdat na testvertoningen bleek dat een blik op zijn geslacht te veel afleidde. Het publiek wist van het verhaal niet veel te reproduceren.

A Home at the End of the World, over een driehoeksverhouding tussen drie leden van de post-Woodstockgeneratie, is gebaseerd op de tweede roman van Michael Cunningham, die later met Flesh and Blood en The Hours zou uitgroeien tot een internationaal gelauwerd schrijver.

Cunningham bewerkte zelf zijn roman uit 1990 tot een scenario, waarbij hij rigoureus te werk ging; hij schrapte alle monologues intérieurs van hoofdpersoon Bobby, een hippiekind dat niet in staat is het verlies van zijn broer Carlton te vergeten. Die loopt tijdens een feestje, opgejaagd door speed, dwars door een raam, met een slagaderlijke bloeding als fataal gevolg.

Deze gebeurtenis luidt het einde van de ongedwongeheid in, van de tijd waarin jointjes vrolijk rondggaan terwijl Joni Mitchell, Jimi Hendrix en Neil Young voor een passend geluidsdecor zorgen.

Nadat Bobby korte tijd later ook zijn moeder verliest, wordt hij opgenomen in het warme gezin van zijn schoolvriendje Jonathan. Toch blijft hij zich alleen voelen. Jonathans seksuele toenadering beantwoordt hij dan ook gretig - Bobby is het als zijn taak gaan beschouwen om in de geest van zijn broer zijn naasten een goed gevoel te geven.

Colin Farrell, die de volwassen Bobby speelt, bewijst dat hij ook zonder herrie en poeha tot imponerende acteerprestaties kan komen. De outsider, met een panische angst voor conflicten, hervindt enigszins zijn geluk in New York, waar hij op zijn 24e intrekt bij de al veel eerder verhuisde Jonathan en diens vriendin Clare.

De vrouw, een zweverige veertiger met kinderwens waarmee Jonathan een platonische relatie onderhoudt, schaakt Bobby onmiddellijk. Binnen de kortste keren vormt het trio een ongewoon gezin, met twee vaders, een moeder en een baby.

Het panorama van deze moeizaam lijkende kwesties wordt door Michael Mayer op een vanzelfsprekende manier neergezet.

In zijn regie oogt de wereld lichter, surreëler, alsof chemicalieën de werkelijkheid een lift geven. Homoseksualiteit en leeftijdsverschillen doen er niet toe, andere conventies en regels evenmin.

De vanzelfsprekende, aangename toon waarmee Mayer aanvankelijk imponeert, weet hij niet tot het einde vast te houden. Het drama begint te slepen zodra het huishouden zich op het platteland nestelt, ergens in de buurt van Woodstock. De oplopende spanningen - Clare voelt zich meer en meer buitengesloten - worden nauwelijks uitgewerkt, en als er al een uitbarsting komt, dan wordt die onmiddellijk weggepoetst met hervonden harmonie en klein geluk.

De passiviteit en zwijgzaamheid van de hoofdpersonen wekken aan het slot zelfs ergernis op. De Summer of Love is dan al lang voltooid verleden tijd, en de eerste signalen van aids tekenen zich op Jonathans lichaam af.

De route die de film heeft afgelegd - van hoop, geloof en liefde naar twijfel en onzekerheid - smoort uiteindelijk in valse sentimenten.

Twee vrienden, verbonden door onhandige seks in hun puberteit, wachten samen op een toekomst vol onheil. Wat is er daar nou precies zo mooi aan?

Geen wonder dat het publiek van de testscreenings steeds maar weer over die penis van Farrell begon. Een blote piemel wordt in deze zee van pretenties al gauw een bruikbaar ijkpunt.