null Beeld Julian Maiwald — Beeld Julian Maiwald

Jongens zijn het, maar aardige jongens, de vier jongens van Urland, een jong performancecollectief uit Rotterdam. En zoals alle jongens houden Marijn Alexander de Jong (28), Ludwig Bindervoet (29), Thomas Dudkiewicz (28) en Jimi Zoet (29) van spelen. In hun vorige werk deden ze dat energiek, speels en een beetje freaky met vooral laptops, robots en videoschermen.

In de nieuwe voorstelling Ur slaan ze een andere weg in. De cybertronica blijft grotendeels achterwege. Pontificaal in het midden op een verder leeg toneel staat een grote kist: de verkleedkist annex zeepkist. Ur is een ode aan de verbeelding en de kunst, het theater in het bijzonder. In een reeks losjes gemonteerde scènes geven de vier hun kijk op het belang van de vrijheid en magie die kunst kan bieden. Met gepaste naïviteit laten ze zich inspireren door oerkunst als Gilgamesj en tribale rituelen, maar ook door dada en punk. Tegelijk hekelen ze vijandelijke krachten als commercialisering, marketing, zelfonderschatting en de hypocrisie van de millennial.

Niet alle scènes zijn geslaagd. Meligheid ligt op de loer als de vier met dierenmaskers op over het podium marcheren en absurdistische interacties hebben met rekwisieten. Maar des te aanstekelijker is hun spel als het materiaal persoonlijker wordt: de grappig-woedende tirade van Bindervoet tegen de vercommercialisering van kunst; een gekrijst cyberpunknummer van Zoet; Dudkiewicz als griezelige nar; en De Jong die als marktkoop zichzelf verkoopt: 'Het theater van de toekomst, mensen, voor maar 25 gulden.' Tussen de regels door spreekt uit Ur een aanlokkelijke nostalgie naar een tijd waarin spelen nog heel gewoon was.